Men kent de kracht, die de Kerk aan het menselijk verstand toekent om het bestaan van de éne persoonlijke God met zekerheid aan te tonen, om de grondslagen van het christelijk geloof uit goddelijke tekenen onomstotelijk te bewijzen, om de wet, door de Schepper in het hart van de mensen gelegd, juist te formuleren, en ten slotte om te komen tot enig en wel zeer vruchtbaar begrip van de geloofsgeheimen. 1e Vaticaans Concilie, 3e Zitting - Dogmatische Constitutie over het Katholieke Geloof, Dei Filius (24 apr 1870), 18 Het verstand kan deze taak echter dan alleen juist en veilig volbrengen, als het de vereiste vorming heeft ontvangen; als het namelijk gevormd is door die gezonde filosofie, die als het ware het aloude erfdeel is van de vroegere christelijke eeuwen. Het gezag van deze filosofie is des te groter, omdat het kerkelijk leergezag zelf haar beginselen en voornaamste stellingen, zoals die door geniale mannen geleidelijk zijn ontdekt en vastgelegd, aan de "openbaring" heeft getoetst. Deze in de Kerk erkende en aanvaarde filosofie verdedigt de echte en werkelijke waarde van de menselijke kennis, de onwankelbare beginselen van de metafysica - de beginselen namelijk van "ratio sufficiens", "causaliteit" en "finaliteit" - en ten slotte de mogelijkheid om de zekere en onveranderlijke waarheid te achterhalen.

Deze filosofie leert meerdere dingen, die noch onmiddellijk noch middellijk het geloof en de zeden raken en waarover de Kerk daarom de mensen van de wetenschap vrij laat discussiëren. Maar op andere punten, vooral waar het gaat over de bovengenoemde beginselen en hoofdstellingen, bestaat die vrijheid niet. Ook in deze essentiële kwesties mag men de filosofie een passender en rijker gewaad geven, haar door doeltreffender formulering versterken, haar ontdoen van bepaalde minder geëigende schoolse vormen, haar verstandig verrijken met bepaalde gezonde elementen, die de vooruitgang van het menselijk denken heeft gebracht. Nooit echter mag men haar vernietigen of haar besmetten met valse beginselen of haar beschouwen als een wel groots, maar verouderd monument. Want de waarheid en iedere filosofische verklaring, die men er van geeft, kunnen zo maar niet telkens veranderen, vooral niet als het gaat over de beginselen, die uit zichzelf door het menselijk verstand gekend worden, of over waarheden, die steunen op eeuwenoude wijsheid en op het feit, dat zij overeenkomen met de "openbaring" en daarin een bevestiging vinden. Al wat de menselijke geest bij een eerlijk zoeken aan waarheid kan vinden, kan onmogelijk in strijd zijn met de reeds verworven waarheid. Want God, de hoogste Waarheid, heeft het menselijk verstand geschapen en leidt het, niet om telkens nieuwigheden te stellen tegenover de op juiste wijze verworven waarheden, maar om eventueel ingeslopen dwalingen te corrigeren en om de ene waarheid toe te voegen aan de andere volgens dezelfde orde en structuur, die we ontdekken in de natuur, waaraan wij de waarheid ontlenen. Daarom mag een christelijk filosoof of theoloog niet overijld en lichtvaardig alle nieuwigheden aanvaarden, die voortdurend worden uitgedacht, maar hij moet die met de grootste zorg onderzoeken en kritisch afwegen om de reeds verworven waarheid niet te verliezen of te misvormen, tot groot gevaar en nadeel voor het geloof zelf.