Over enkele weken zal uw metropool veie jonge arbeiders ontvangen uit alle delen van Canada, die bijeen komen onder het teken van Jezus Christus om samen een nationaal congres te houden van de christelijke arbeiders jeugd (J.O.C.) van Canada. Bij die gelegenheid zullen deze jonge mensen hun horizonten verbreden en een studieweek houden, waartoe zij hun broeders van de beide Amerika's en van alle landen uitnodigen, met de vaste wil, daardoor de geestelijke broederschap te laten uitkomen, die geheel de jeugd van de arbeiderswereld verenigt, waar zij ook strijdt; en tevens de eenheid en de coördinatie van de apostolaatsmiddelen, die men moet gebruiken om zovele zielen, die verstoffelijkt zijn, hun waardigheid en hun vrijheid van kinderen Gods terug te geven.

Dit is een gewichtige gebeurtenis, waarvoor de Vader van alle gelovigen vanzelfsprekend belangstelling heeft. Reeds op de vooravond van deze verwoestende oorlog wilde Hij in de Eeuwige Stad jonge christelijke arbeiders in groten getale ontvangen en hen zo vaderlijk mogelijk begroeten. In afwachting, dat de wereld-situatie het zal toelaten, dit plan alsnog te verwerkelijken, wil Hij gaarne deze aanstaande Canadese bijeenkomst als een gelegenheid benutten om hun door uwe welwillende bemiddeling zijn woorden van aansporing en bemoediging opnieuw te doen toekomen. De plaats, die zij in de grote katholieke familie innemen, verdient inderdaad wel een bijzondere waardering. Hebben zij niet, nog meer dan anderen, hulp en steun nodig, omdat zij vanwege hun stand meer delen in de nood van de mensen en ook meer aan gevaren blootgesteld zijn? En is het daarom te verwonderen, dat de plaatsbekleder van Jezus Christus in zijn hart een bijzondere plaats reserveert voor deze dierbare kinderen? Wij vragen u dus, hun te willen zeggen of liever hun opnieuw te zeggen —want wij hebben er al menig bewijs van gegeven —, dat wij hen met een liefde van voorkeur beminnen en dat zij heel bijzonder een voorwerp zijn van onze gebeden en herderlijke zorgen.

Het congres van Montréal zal hun ook gelegenheid bieden, zich opnieuw te bezinnen op de grote beginselen, waardoor zij zich bij hun vorming en hun ijver moeten laten leiden. Als grondslag: een degelijke kennis van de geloofswaarheden, waarin zij nog verdiept en versterkt zullen worden door hun studiekringen, want, hoe edelmoedig hun idealen ook mogen zijn, zonder het licht van de geopenbaarde waarheid vormen zij slechts een strovuur of een hersenschim; een getrouwe beleving van de christelijke moraal, die gevoed wordt door een veelvuldig ontvangen van de sacramenten, want daar put men de goddelijke genade aan haar bron; een grote liefde voor de Kerk, „columna veritatis: zuil der waarheid" (1 Tim. 3, 15), langs de hiërarchie, die de draagster is van het gezag van onze Heer Jezus Christus.

Dit zijn de wezenlijke voorwaarden voor iedere waarachtige Katholieke Actie, waardoor de leken, zoals St. Petrus het uitdrukt in een geïnspireerde metafoor, een „koninklijk priesterschap" (1 Pt. 2, 9) uitoefenen. De jonge arbeiders en arbeidsters hebben daarbij een bijzondere roeping. Heeft onze voorganger Pius XI z.g. niet in zijn beroemde encycliek Paus Pius XI - Encycliek
Quadragesimo Anno
Over de aanpassing van de sociale orde
(15 mei 1931) gezegd, dat „de arbeiders zelf de apostelen van de arbeiders moeten zijn"? Paus Pius XI, Encycliek, Over de aanpassing van de sociale orde, Quadragesimo Anno (15 mei 1931), 141 Dit heeft de grote beweging van de christelijke arbeidersjeugd zo juist verstaan en de resultaten, waarop het congres van Montréal zal kunnen steunen na een periode van. reeds rijke ervaring, zullen het meest overtuigende bewijs vormen van de uitstekende waarde van dit apostolaat.

Maar wij weten ook, dat de problemen zich in de 4 toekomst niet alleen plaatselijk stellen, maar ook dikwijls, zoals men dat noemt, op internationaal niveau. Goddank beginnen de grenzen tussen de landen en zelfs tussen de continenten steeds meer te vervagen, waardoor de eenheid van het menselijk geslacht nog beter uitkomt. En de vooruitgang van de techniek begunstigt op zijn beurt steeds meer het contact van de volkeren onderling. Men begrijpt dus, dat men ook de kwesties betreffende het apostolaat moet zien vanuit internationaal standpunt. Bijzonder het arbeidsfront, dat men sinds de oorlog overal wil vormen, stelt geestelijke problemen aan de orde, die ook om een oplossing vragen en die eenzelfde universele zorg vereisen. Het is dan ook van belang, dat het congres en de studieweek van de Jocisten van Montréal, waaraan ook zoveel afgevaardigden uit den vreemde deelnemen, zich beijveren om aan de christelijke arbeidersjeugd in alle landen, waar zij bestaat, eenheid in methode en actie te geven, natuurlijk met behoud van de richtlijnen en de steeds geldige overleveringen van de Kerk. Dan kan en moet zonder twijfel de oplossing van dit probleem gevonden worden. Wij rekenen hierbij op de wijsheid en het doorzicht van de leiders, die door de christelijke arbeiders jeugd gevormd zijn, op hun diepe christelijke zin, en ook op de juiste aanwijzingen van de hiërarchie. En zeker zullen dan de deelnemers aan het congres van Montréal, die met zo goede bedoelingen bezield zijn, onder uw verlichte leiding uitstekend werk verrichten, dat de Heer zonder twijfel zal bevruchten met Zijn goddelijk licht en Zijn goddelijke kracht.

Wij hebben dus grote verwachtingen van deze Canadese dagen, die een uitstekend voorbeeld zullen zijn voor de jocistische secties van alle landen. Nogmaals, wij verheugen ons levendig over de heilige overwinningen, die deze beweging reeds overal heeft behaald; wij wensen uit geheel ons hart zijn stichter, zijn leiders, zijn aalmoezeniers geluk-en wij schenken door uw tussenkomst aan deze uitgelezen schare van de kudde van Jezus Christus als onderpand van de grootste hemelse gunsten onze apostolische zegen.

Uit het Vaticaan, 24 Mei 1947.

PAUS PIUS XII