In zijn commentaar op de geschiedenis van Marta en Maria, roept de heilige Ambrosius de gelovigen, en ook ons, als volgt op: “Leren ook wij dus te bezitten wat niemand ons kan afnemen, door niet verstrooid maar aandachtig te luisteren: want de graankorrel van het hemelse woord wordt weg geroofd wanneer hij langs de weg gezaaid wordt (
Lc. 8, 5.12). Wees zoals Maria, bezield door het verlangen naar wijsheid: dat is een groter, volmaakter werk”. En hij zegt ook: “Moge de zorg voor het ambt de kennis van het hemelse woord niet verhinderen”, van het gebed.
H. Ambrosius van Milaan, Expositio Evangelii secundum Lucam. VII, 85: PL 15, 1720 De heiligen hebben dus de diepe eenheid ervaren tussen gebed en werk, tussen totale liefde voor God en liefde voor de broeders. In het boek “
H. Bernardus van Clairvaux
De considerationes
Over de overwegingen ()” dat hij tot tot Paus Innocentius II richt om hem enkele overwegingen aan de hand te doen over zijn ambt, benadrukt de heilige Bernardus, die een voorbeeld is van harmonie tussen contemplatie en activiteit, juist het belang van de ingekeerdheid, van het gebed om zich te beschermen tegen de gevaren van overdreven activisme, wat ook de toestand moge zijn waarin men zich bevindt en de taak waaraan men zich wijdt. De heilige Bernardus zegt dat te veel bezigheden, een gejaagd leven, het hart uiteindelijk dikwijls verhardt en kwaad doet aan de ziel.
Vgl. H. Bernardus van Clairvaux, Over de overwegingen, De considerationes. II, 3
