Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Vanwege dit dieperliggende motief heeft het christelijk geloof religie en filosofie, hoewel ze in de antieke denkwereld vaak aan elkaar geopponeerd werden, van de aanvang af in een omvattender visie bij elkaar gebracht. Zelfs toen het eerste Christendom de vorm van een godsdienst begon aan te nemen, beschouwde het zich vaak niet als een nieuwe godsdienst, maar eerder als de ware filosofie Vgl. H. Justinus, Dialoog met de Jood Tryphon, Dialogus cum Tryphone Judaeo. 8, 4 (Iustini philosophi et martyris opera quae feruntur omnia (Corpus apologetarum christianorum saeculi secundi, 2, ed. C.T. Otto), Iéna, 1988, pp. 32-33 Vgl. Tatianus, Rede tot de Grieken, Oratio ad Graecos. 31 (Corpus apologetarum christianorum saeculi secundi, 6), Iéna, 1851, p. 118 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de inzet voor de oecumene, Ut Unum Sint (25 mei 1995), 38, die nu de hoogste waarheid kon bereiken. Het Christendom beweerde de waarheid te onderrichten, zowel over God als over het menselijk bestaan. In hun toewijding aan de waarheid bewaarden de kerkvaders met hun theologie dan ook afstand van ‘mythische’ en ‘politieke’ vormen van theologie, zoals die destijds werden genoemd. Mythische theologie vertelde verhalen over de goden op een manier die de transcendentie van het goddelijke niet respecteerde; politieke theologie was slechts een sociologische en utilitaire benadering van godsdienst, die zich niet het hoofd brak over waarheid. De kerkvaders positioneerden het christelijk geloof  in de buurt van ‘natuurlijke theologie’, die de ‘aard’ van de goden met redelijke inzichten wilde verhelderen. Vgl. H. Augustinus, Over de Stad Gods, De Civitate Dei. VI, 5-12 (CCSL 47, 170-184) Het christelijk geloof echter leerde dat de Logos, het principe van al het bestaande, een persoon met een naam en een gezicht was, en dat hij vriendschap zocht met de mensheid; daardoor zuiverde en transformeerde het de filosofische idee van God en bracht er de dynamiek van de liefde (agape) in.