De keuze van de Paus, die als opvolger van de heilige Petrus op de zetel van deze stad de plaatsbekleder is van Christus op aarde en de opperste herder en het zichtbare hoofd van de gehele Kerk, is altijd voorwerp geweest van bijzondere zorg en in deze belangrijke aangelegenheid is men er altijd en zorgvuldig op bedacht geweest de wettigheid van de keuze en de vrijheid van de kiezers te verzekeren.

En inderdaad hebben de pausen in de loop der eeuwen dit steeds als hun eigen voorrecht eveneens hun recht en hun plicht beschouwd de keuze van hun opvolger op de best mogelijke manier te bepalen en zich te verzetten tegen al die opvattingen die ertoe neigden om, door veranderingen van de kerkelijke instellingen, dit exclusieve recht op te heffen om de samenstelling van het kiescollege vast te stellen, alsook de wijze waarop de taak ervan moet worden uitgeoefend. Toch had deze keuze, ofschoon de oorspronkelijk ingevoerde elementen die eigen zijn aan de keuze van bisschoppen bewaard bleven, langzamerhand een zekere ontwikkeling doorgemaakt, voortspruitend uit de bezorgdheid onwettige inmenging te weren en de juiste vorm van de procedure te waarborgen.

In deze ontwikkeling werd geleidelijk de voornaamste rol toebedeeld aan de drie hoge orden van de Romeinse clerus, die bestonden uit bisschoppen, priesters en diakens die gewoonlijk kardinalen van de heilige roomse Kerk worden genoemd. Hun voornaamste rol bij de Pauskeuze werd vastgesteld door het beroemde decreet Paus Nicolaas II
In nomine Domini
Bul over het recht van kardinaal-bisschoppen om de keuze van een Paus voor te dragen (13 april 1059), dat Nicolaas II in de Romeinse synode van 1059 afkondigde. Vgl. GRATIANI Decr., Dist. 23, c. 1 Vervolgens werd op het Derde Lateraans Concilie door Alexander III in 1179 de constitutie 3e Concilie van Lateranen
Canones
3e Concilie van Lateranen
(19 maart 1179) uitgegeven, waarin voorgoed is bepaald, dat deze keuze alleen toekomt aan het college van kardinalen, die de Romeinse Kerk vertegenwoordigen, met uitsluiting van alle deelneming van anderen. Sindsdien had elke verdere beschikking geen ander doel dan deze fundamentele beschikking van de pauskeuze effectief te maken of aan de nieuwe omstandigheden aan te passen.

Uit de traditie van de Romeinse Kerk begrijpt men, dat ook het college waaraan de taak van de pauskeuze is opgedragen blijvend is en zo is ingesteld, dat het, wanneer de Apostolische Stoel onbezet raakt, inderdaad handelend kan optreden. Daar men dus nu ook niet kan ontkennen, dat een tevoren ingesteld en niet al te talrijk lichaam van kiezers dat gemakkelijk en direct bijeengeroepen kan worden noodzakelijk is - zoals in moeilijke tijden voor Kerk en pausdom soms het geval was -, mag het niet voorkomen, dat de kiezers van de Paus bij het vacant worden van de Apostolische Stoel nog gekozen of afgevaardigd moeten worden.

Daarom hebben ook onze onmiddellijke voorgangers de oude instelling van deze verkiezing in de voornaamste en eigenlijkste zaken gehandhaafd en het gebruik ervan gewaarborgd, maar zich ook beijverd deze instelling aan te passen aan de nieuwe tijdsomstandigheden en ze te vervolmaken. Dat werd gedaan, om enkele voorbeelden te noemen, door Pius XII, door wie meer vaders aan het kardinalencollege zijn toegevoegd die steeds meer verschillende kerken en landen van de katholieke wereld vertegenwoordigen, en door Johannes XXIII, die het aantal leden van het college vergrootte en die bepaalde, dat ze allen met de bisschoppelijke waardigheid zouden worden bekleed. Wijzelf echter, die dit probleem reeds enigermate hebben aangeroerd in enkele normen die wij hebben gegeven aangaande het heilig college van kardinalen, in het bijzonder die welke vervat zijn in het motu proprio H. Paus Paulus VI - Motu Proprio
Ingravescentem aetatem
Voor Kardinalen wordt een leeftijdsgrens bepaald om bepaalde taken te mogen uitoefenen
(21 november 1970) wij menen, dat enkele dingen met betrekking tot de pauskeuze herzien moeten worden om ze aan de huidige situatie aan te passen en aan het welzijn van de Kerk te doen beantwoorden, waarbij wij echter het beginsel handhaven, dat de keuze van de Paus ligt bij de Romeinse Kerk, dat wil zeggen, bij het heilig college van kardinalen dat haar vertegenwoordigt.

Daar dit zo is, hebben wij naar het voorbeeld van onze voorgangers bewust en na rijp beraad en uit de volheid van onze apostolische macht de richtlijnen vastgesteld die in deze constitutie zijn vervat en die wij in de plaats willen stellen van de constitutie Paus Pius XII - Apostolische Constitutie
Vacantis Apostolicae Sedis
Over de Sedes Vacante en de Pauskeuze (Samenvatting)
(8 december 1945) van Pius XII van 8 december 1945 en de voorschriften die Johannes XXIII uitvaardigde in het motu proprio H. Paus Johannes XXIII - Motu Proprio
Summi pontificis electio
Over het vacant zijn van de Apostolische Stoel en de Pauskeuze in Rome (5 september 1962) van 5 september 1962.