Op deze bladzijden hebben wij zeer vaak gesproken over nieuwe evangelisatie. Het is de moeite waard aan het einde te herinneren aan de diepe betekenis van dit begrip, aan de oproep die daarin ligt vervat. Wij laten deze taak over aan Paus Johannes Paulus II die deze terminologie zo heeft ondersteund en verspreid. “Nieuwe evangelisatie” betekent “...dat we het elan uit het begin weer moeten terugwinnen, en dat wij vervuld worden van de vurigheid waarmee de apostelen na Pinksteren het Evangelie verkondigden. In ons moet weer de brandende overtuiging oplaaien van Paulus die uitriep: ‘wee mij, als ik het Evangelie niet verkondig’ (1 Kor. 9, 16). Deze hartstochtelijke bewogenheid zal zeker in de Kerk een nieuwe missie-ijver doen ontwaken, die zich niet mag beperken tot een groep ‘specialisten’, maar waarvoor alle leden van het volk van God zich verantwoordelijk moeten weten. Als iemand werkelijk in contact komt met Christus, kan hij of zij dit niet voor zich houden, maar moet het verkondigen. Er wordt een nieuw apostolisch elan gevraagd, dat beleefd wordt als de dagelijkse inzet van christelijke gemeenschappen en groepen”. H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Een nieuw millennium, Novo millennio ineunte (6 jan 2001), 40

In deze tekst hebben wij veel gesproken over veranderingen. Wij hebben scenario’s onder ogen gezien die opzienbarende veranderingen beschrijven, die in ons vaak bezorgdheid en angst wekken. Waaraan wij in een dergelijke situatie behoefte hebben, is een visie die het mogelijk maakt naar morgen te kijken met de ogen van de hoop zonder de tranen van de wanhoop. Als Kerk hebben wij deze visie al. Het is het Rijk dat komt, dat ons is verkondigd door Jezus Christus en is beschreven in zijn parabels. Het is het Rijk dat reeds is begonnen met zijn prediking en vooral met zijn dood en verrijzenis voor ons. Wij hebben echter vaak de indruk er niet in te slagen deze visie concreet te maken, er niet in te slagen deze “tot de onze te maken”, er niet in te slagen deze tot een levend woord voor ons en onze tijdgenoten te maken, deze niet te nemen als fundament van onze pastorale activiteiten en van ons kerkelijk leven.

Wat dit betreft, hebben de pausen ons vanaf het Tweede Vaticaans Concilie een wachtwoord gegeven voor een huidige en toekomstige pastoraal: “nieuwe evangelisatie”, dat wil zeggen een nieuwe verkondiging van de boodschap van Jezus die vreugde schenkt en ons vrijmaakt. Dit wachtwoord kan het fundament zijn van deze visie waarvan wij de noodzaak voelen: de visie van een evangeliserende Kerk, waar wij vanuit zijn gegaan in deze tekst, is ook de opdracht die ons aan het einde wordt gegeven. Heel het werk van onderscheiding dat wij geroepen zijn te doen, heeft als doel dat deze visie zich diep in ons hart wortelt. In het hart van ieder van ons, in het hart van onze Kerken, ten dienst van de wereld.