Het proces van de herziening van de trajecten van initiatie in het geloof heeft nog een uitdaging die onmiskenbaar in de huidige situatie aanwezig is, naar voren gebracht: voor mannen en vrouwen van vandaag is het steeds moeilijker om over God te horen spreken, plaatsen en ervaringen te vinden die hen hiervoor openstellen. Het betreft een moeilijkheid waarmee de Kerk sinds lange tijd worstelt en die derhalve niet alleen aan de kaak is gesteld, maar waarvoor al enkele instrumenten zijn aangedragen om hierop een antwoord te geven. Reeds Paulus VI heeft nota van deze uitdaging genomen en de Kerk geconfronteerd met de dringende noodzaak om nieuwe wegen te vinden om het christelijk geloof voor te houden. Vgl. H. Paus Paulus VI, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de Evangelisatie in de Moderne Wereld, Evangelii Nuntiandi (8 dec 1975), 51 Zo is het instrument geboren van de “eerste verkondiging”, Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de blijvende geldigheid van de missie-opdracht, Redemptoris Missio (7 dec 1990), 44 bedoeld als instrument van een expliciete uiteenzetting, beter nog een verkondiging, van de wezenlijke inhoud van het geloof.

Volledig opgenomen in de werkzaamheden van de in gang zijnde nieuwe opzet van de trajecten van de inleiding in het geloof, richt de eerste verkondiging zich tot de niet-gelovigen, tot hen die feitelijk leven in een religieuze onverschilligheid. Zij heeft de functie in het algemeen het Evangelie en de bekering te verkondigen aan hen die Christus nog steeds niet kennen. De catechese, die zich van de eerste verkondiging van het Evangelie onderscheidt, bevordert deze bekering aan het begin en doet deze rijpen door de bekeerling op te voeden tot het geloof en hem op te nemen in de christelijke gemeenschap. De relatie tussen deze twee vormen van de dienst van het Woord is echter niet altijd gemakkelijk tot stand te brengen en hoeft niet noodzakelijkerwijze duidelijk te worden verwoord. Het betreft twee aandachtsvelden, die vaak in dezelfde pastorale activiteit met elkaar zijn verbonden. Het gebeurt immers vaak dat mensen die naderen tot de catechese, vaak nog een ware bekering moeten beleven. Daarom zal het nuttig zijn bij de trajecten van catechese en opvoeding tot het geloof meer aandacht te besteden aan de verkondiging van het Evangelie die tot deze bekering oproept, deze teweegbrengt en ondersteunt. Dit is de manier waarop de nieuwe evangelisatie de gebruikelijke wegen van de opvoeding tot het geloof stimuleert door het accent te leggen op hun kerygmatisch karakter, hun karakter van verkondiging. Vgl. Congregatie voor de Clerus, Algemeen directorium voor de catechese, Directorium Catechisticum Generale (11 apr 1971), 61-62

Een eerste direct antwoord op de uitdaging is dus uitgewerkt. Meer dan een direct antwoord vraagt het onderscheidingsvermogen echter, dat wij aan het ontwikkelen zijn, erom dat wij erbij blijven stilstaan hoe wij nog dieper de redenen kunnen begrijpen van een dergelijke vervreemding van het spreken over God van onze cultuur. Het gaat erom na te gaan in hoeverre een dergelijke situatie vóór alles de christelijke gemeenschappen zelf niet heeft geïnteresseerd. Paus Benedictus XVI, Toespraak, Castel Gandalfo, Tot de Bisschoppen van de Bisschoppenconferentie van Brazilië (West 1 - 2) bij gelegenheid van hun bezoek "Ad limina Apostolorum" (7 sept 2009), 6 Om vormen en instrumenten te zoeken om het spreken over God uit te werken is het vooral nodig dat wij de verwachtingen en de onrust van de mensen van vandaag weten op te vangen door te tonen dat het nieuwe dat Christus is, het geschenk is dat wij allen verwachten, waarnaar iedere mens verlangt als naar de niet tot uitdrukking gebrachte vervulling van zijn zoeken naar zin en zijn dorst naar waarheid. Het vergeten van het spreken over God zal zo veranderen in een gelegenheid voor missionaire verkondiging. Het dagelijks leven zal ons weten in te geven waar wij die “voorhoven der heidenen” Hier wordt verwezen naar het initiatief dat op voorstel van paus Benedictus XVI door de Pauselijke Raad voor de Cultuur wordt bevorderd. De “voorhoven der heidenen” zijn plaatsen waar een begin kan worden gemaakt met een wederzijds verrijkende en cultureel stimulerende ontmoeting tussen christenen en hen die de religie voelen als iets dat ver van hen af staat, maar tot God willen naderen als onbekende. moeten zoeken, waarbinnen onze woorden niet alleen hoorbaar worden, maar ook veelbetekenend en heilzaam voor de mensheid. De taak van de “nieuwe evangelisatie” is zowel praktiserende christenen als hen die zich vragen stellen over God en Hem zoeken, ertoe te brengen zijn persoonlijke roep in hun bewustzijn gewaar te worden. De nieuwe evangelisatie is een uitnodiging aan de christelijke gemeenschappen meer hun vertrouwen te stellen in de Geest die hen leidt in de geschiedenis. Zo zullen zij in staat zijn de angst die zij voelen, te overwinnen en erin slagen met meer helderheid de plaatsen en wegen te zien waardoor de vraag naar God in het middelpunt van het leven van de mensen van vandaag wordt geplaatst.