De context waarin wij ons bevinden, vraagt daarom van de locale Kerken een nieuw elan, een nieuwe daad van vertrouwen in de Geest, die hen leidt, opdat zij weer met vreugde en overgave de wezenlijke taak op zich nemen waarvoor Jezus zijn leerlingen op weg stuurt: het verkondigen van het Evangelie, Vgl. Mc. 16, 15 de prediking van het Rijk. Vgl. Mc. 3, 15 Het is noodzakelijk dat iedere christen zich aangesproken voelt door deze opdracht van Jezus, zich laat leiden door de Geest in het antwoord hierop overeenkomstig de eigen roeping. Op een ogenblik waarop de keuze voor het geloof en de navolging van Christus minder gemakkelijk en weinig begrijpelijk blijkt, zo niet zelfs wordt tegengewerkt en gedwarsboomd, neemt de taak van de gemeenschap en de individuele christenen toe om getuigen en herauten van het Evangelie te zijn, zoals Jezus Christus heeft gedaan.

De logica van een dergelijk gedrag houdt ons de apostel Petrus voor, wanneer hij ons uitnodigt tot rechtvaardiging, rekenschap af te leggen, “verantwoording af te leggen aan alwie u rekenschap vraagt van de hoop die in u leeft” (1 Pt. 3, 15). Een nieuwe tijd voor het getuigenis van ons geloof, nieuwe vormen van antwoord (apo-logia) aan wie ons vraagt naar de logos, de reden van ons geloof, zijn de wegen die de Geest onze christelijke gemeenschappen wijst: om ons zelf te vernieuwen, om nog indringender in de wereld waarin wij leven, de hoop en het ons door Jezus gegeven heil tegenwoordig te stellen. Het gaat erom als christenen een nieuwe stijl te leren, te antwoorden “met zachtmoedigheid en gepaste eerbied, met een zuiver geweten” (1 Pt. 3, 16), met die zachtmoedige kracht die voortkomt uit de eenheid met Christus in de Geest, en met die vastberadenheid van iemand die weet dat hij als doel heeft de ontmoeting met de Vader, in zijn Rijk. Vgl. Paus Benedictus XVI, Toespraak, Tot de deelnemers aan het vierde algemene vergadering van de Italiaanse Kerkprovincie - Jaarbeurshal te Verona, Het getuigenis van de verrezen Christus - Over de aanwezigheid van de Kerk in de samenleving (19 okt 2006)

Deze stijl moet een wereldwijde stijl zijn, die denken en handelen omvat, het persoonlijk gedrag en het openbaar getuigenis, het innerlijke leven van onze gemeenschappen en hun missionaire elan, hun aandacht voor de opvoeding en hun zorgzame toewijding aan de armen, het vermogen van iedere christen het woord te nemen binnen de context waarin hij leeft en werkt om de christelijke gave van de hoop mee te delen. Deze stijl moet het vuur, het vertrouwen en de vrijheid van spreken (de parresia) zich eigen maken die zich manifesteerden in de prediking van de apostelen Vgl. Hand. 4, 31 Vgl. Hand. 9, 27-28 en die koning Agrippa ervoer, toen hij luisterde naar Paulus: “Bijna zoudt ge mij door uw overtuigende woorden christen maken” (Hand. 26, 28).

In een tijd waarin zovele mensen hun leven leven als een ware ervaring van “de woestijn van de duisternis van God, van de ontlediging van de zielen zonder nog enige kennis van de waardigheid en de weg van de mens”, herinnert Paus Benedictus XVI ons eraan dat “de Kerk in haar geheel en de herders in haar, evenals Christus, op weg moeten gaan om de mensen uit de woestijn te leiden naar de plaats van het leven, naar de vriendschap met de Zoon van God, naar Hem die ons het leven schenkt, het leven in volheid”. Paus Benedictus XVI, Homilie, Bij de aanvang van de Petrinische dienst als Bisschop van Rome, Zoals Jezus wil ik een herder zijn, zoals Petrus een visser van mensen (24 apr 2005)

De wereld heeft het recht om deze stijl te vinden in de Kerk, in de christelijke gemeenschappen, overeenkomstig de logica van ons geloof. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Verklaring, Over de godsdienstvrijheid - Het recht van de persoon en van de gemeenschappen op sociale en burgerlijke vrijheid in godsdienstige aangelegenheden, Dignitatis Humanae (7 dec 1965), 6 Een gemeenschappelijke en persoonlijke; een stijl die de gemeenschappen in hun geheel, maar ook iedere gedoopte individueel vraagt naar een onderzoek, zoals Paus Paulus VI ons in herinnering brengt: “Naast de verkondiging van het Evangelie in algemene vorm blijft ook die andere vorm van overbrengen, van persoon tot persoon, geldig en belangrijk. (...) Het zou niet mogen gebeuren dat de dringende noodzaak om aan massa’s mensen de Blijde Boodschap te verkondigen ons deze vorm van verkondiging zou doen vergeten waardoor iemands persoonlijk geweten bereikt wordt, geraakt door een in vele opzichten uniek woord dat hij van een ander ontvangt”. H. Paus Paulus VI, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de Evangelisatie in de Moderne Wereld, Evangelii Nuntiandi (8 dec 1975), 46