Msgr. Nikola Eterovic - 2 februari 2011
Ten opzichte van dergelijke veranderingen is het vanzelfsprekend dat een eerste reactie die van ontreddering en angst is, wanneer men wordt geconfronteerd met kenteringen die zelfs ten diepste vragen stellen aan onze identiteit en ons geloof. Het wordt vanzelfsprekend de kritische houding van onderscheiding aan te nemen waaraan door Paus Benedictus XVI meermaals wordt herinnerd, wanneer hij ons uitnodigt een herinterpretatie van het heden te ontwikkelen, uitgaande van het perspectief van hoop dat het christendom biedt. Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de Christelijke hoop, Spe Salvi (30 nov 2007), 22 Door opnieuw te leren wat hoop is, zullen de christenen in de context van hun kennis en ervaringen werkzaam kunnen zijn, met anderen een dialoog kunnen hebben, aanvoelen wat zij de wereld als geschenk kunnen bieden, wat zij samen kunnen delen, wat zij op zich kunnen nemen om nog beter deze hoop tot uitdrukking te brengen, en tegen welke elementen het daarentegen juist is weerstand te bieden. De nieuwe scenario’s waarmee wij geroepen zijn onze krachten te meten, vragen erom een kritische visie te ontwikkelen betreffende levensstijlen, structuren van denken en waarden en uitdrukkingswijzen die geschikt zijn om te communiceren. Deze zal tegelijkertijd ook als zelfkritiek moeten functioneren van het moderne christendom, dat steeds opnieuw moet leren zichzelf te begrijpen uitgaande van de eigen wortels.
Hier vindt het instrument van de nieuwe evangelisatie zijn eigen gebied en sterkte: men moet naar deze scenario’s, naar deze verschijnselen kijken en het gevoelsniveau van het definitieve oordeel en angst weten te overwinnen om objectief de tekenen van het nieuwe samen met de uitdagingen en de zwakheden te begrijpen. “Nieuwe evangelisatie” wil dus zeggen in onze locale Kerken werkzaam zijn om wegen te scheppen voor de interpretatie van bovenvermelde verschijnselen die het mogelijk maakt de hoop van het Evangelie te vertalen in bruikbare termen. Dat betekent dat de Kerk wordt opgebouwd, doordat zij het aanvaardt haar krachten te meten met deze uitdagingen, door steeds meer de schepper van de beschaving van liefde te worden.
Bovendien wil “nieuwe evangelisatie” zeggen: de moed hebben om de vraag over God bij deze problemen in te brengen door het specifieke van de zending van de Kerk te realiseren en zo te laten zien hoe het christelijk perspectief op een nieuwe wijze de grote problemen van de geschiedenis verlicht. De nieuwe evangelisatie vraagt van ons onze krachten met deze scenario’s te meten door niet opgesloten te blijven zitten binnen de omheiningen van onze gemeenschappen en onze instellingen, maar door de uitdaging aan te nemen tot deze verschijnselen door te dringen om het woord te nemen en ons getuigenis te geven van binnenuit. Dat is de vorm die de christelijke martyria in de wereld van vandaag aannemen door ook de confrontatie aan te gaan met die recente vormen van agressief atheïsme of extreme secularisatie, waarvan een verdwijnen van het probleem God uit het leven van de mens het doel is.
In een dergelijke context wil “nieuwe evangelisatie” voor de Kerk zeggen: op overtuigde wijze de inspanning ondersteunen om alle christenen verenigd te zien in het tonen aan de wereld van de profetische en veranderende kracht van de evangelische boodschap. Gerechtigheid, vrede, samenleven tussen de volken, behoud van de schepping zijn woorden die de oecumenische weg van deze decennia hebben gekenmerkt. De christenen bieden deze allen tezamen aan aan de wereld, als plaatsen waar men de vraag naar God in het leven van de mensen naar voren laat komen. Deze woorden krijgen immers alleen maar hun meest authentieke betekenis in het licht en tegen de achtergrond van het woord van de liefde die God voor ons heeft gehad in zijn Zoon Jezus Christus.
