Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De positivistische opvatting over natuur en ratio, de positivistische kijk op de wereld is in zijn geheel een groots onderdeel van menselijk kennen en menselijk kunnen, waarvan wij geenszins afstand mogen doen. Het is zelf echter als geheel niet een cultuur die in heel haar omvang beantwoordt aan en voldoende is voor het mens-zijn. Waar de positivistische ratio zich alleen beschouwt als voldoende cultuur en alle andere culturele werkelijkheden verbant naar de status van subcultuur, daar reduceert zij de mens, ja zij bedreigt zijn mens-zijn. Ik zeg dit nu juist met het oog op Europa, waar men in brede kringen tracht alleen maar het positivisme als algemene cultuur en gemeenschappelijke grondslag voor de rechtsontwikkeling te beschouwen en alle overige inzichten en waarden van onze cultuur terug te brengen tot de status van een subcultuur. Daarmee plaatst men Europa tegenover de andere culturen van de wereld in een status van cultuurloosheid en worden tegelijkertijd extremistische en radicale stromingen uitgedaagd. De positivistische ratio, die zichzelf als exclusief voordoet en niets kan waarnemen van wat functionaliteit overstijgt, lijkt op een betonnen gebouw zonder ramen waarin wij zelf zorgen voor het klimaat en het licht en beide niet meer uit Gods wijde wereld willen betrekken. Desondanks kunnen wij daarbij voor onszelf niet verbergen dat wij in deze zelfgemaakte wereld stilletjes toch uit Gods voorraden putten, die wij in onze producten veranderen. De ramen moeten weer wijd worden opengezet, wij moeten weer de uitgestrektheid van de wereld, de hemel en de aarde zien en dit alles juist leren gebruiken.