14 januari 2011
De taak van Johannes Paulus II was gericht op het pastorale en het leven van de Kerk: de Ad limina bezoeken van bisschoppen van over de hele wereld, de audiënties op woensdag en de zondagse ontmoetingen met de gelovigen voor het Angelus, de pastorale bezoeken aan de Romeinse parochies. Alles werd gedaan om de verkondiging van Christus, om Zijn persoon dichterbij onze kennis te brengen en het feit dat “de woorden die Christus heeft gesproken toen Hij op het punt stond de apostelen te verlaten ons iets vertellen over het mysterie van de geschiedenis van de mens, van iedereen, het mysterie van de geschiedenis van de mensheid. De Doop in de naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest is een onderdompeling in de levende God, “in de Ene die is, die was en die altijd zal zijn”. De Doop is het begin van de ontmoeting, van eenheid, van communie, en van dit aardse leven is het slechts een proloog en een introductie; vervulling en volheid horen toe aan de eeuwigheid. “Deze wereld gaat voorbij.” Daarom moeten we onszelf “in de wereld van God” vinden, om het doel te bereiken, om de volheid van het leven en de roeping van de mens te bereiken.” (Krakow, 10 juni 1979).
“Dit was precies één van de dingen die Johannes Paulus II het meest wilde: helder uitleggen dat de uitkijken naar Christus die komt; natuurlijk, naar de Ene die kwam, maar nog meer naar de Ene die komt, en dat, in dit perspectief, ons geloof ons gericht houdt op de toekomst. Op deze manier zijn we werkelijk in staat om de boodschap van het geloof op een nieuwe manier te presenteren, in het perspectief van Christus die komt.” (Benedictus XVI, Licht van de Wereld).
Het Grote Jubeljaar van de Verlossing, in het jaar 2000, was voor Johannes Paulus II geen voorwendsel om pastoraal te handelen, maar in de eerste plaats een historische werkelijkheid die ons herinnerde aan de komst van Jezus van Nazareth en alles dat deze historische gebeurtenis teweeg heeft gebracht, zoals de Verlossing, de Getuigenis van de Liefde van God tot aan het Kruis en de Verrijzenis, het leven van de vroege Kerk, de weg van de verlossing die de Verlosser heeft afgelegd en waarmee Hij zijn Kerk heeft gegeven als teken en werktuig van interne eenheid met God, evenals als met de menselijke familie. Het Jubeljaar 2000 herinnerd ons aan het Heilig Land, het land van Jezus, en aan Rome, de plaats van het apostolaat van de Opvolger van Petrus, het authentieke teken van de boodschap en van de eenheid van de Kerkgemeenschap. Deze boodschap is opnieuw geformuleerd in de Apostolische Brieven H. Paus Johannes Paulus II - Apostolische Brief
Tertio millennio adveniente
Nu het derde millennium van de nieuwe tijd nadert
(10 november 1994) en H. Paus Johannes Paulus II - Apostolische Brief
Novo millennio ineunte
Een nieuw millennium
(6 januari 2001). Maar van het meeste belang voor de Paus was de persoonlijke dankzegging en dat van de hele Kerk aan onze Heer Jezus en de geloofsontmoeting met de Ene die ons tot het einde heeft liefgehad, die ons heeft gered en een teken blijft dat zo ontzettend nodig is in een wereld die steeds dover wordt, en haar leven organiseert alsof God niet bestaat en dus zonder identiteit en betekenis de fout ingaat.
