Paus Benedictus XVI - 9 maart 2011
Deze weg van de Veertigdagentijd waartoe wij uitgenodigd worden, is in de traditie van de Kerk door bepaalde praktijken gekentekend: vasten, aalmoes en gebed. Vasten betekent onthouding van voedsel, maar houdt ook andere vormen van onthechting in voor een soberder leven. Doch dit alles is nog niet de volle werkelijkheid van het vasten: het is het uitwendige teken van een inwendige werkelijkheid, van onze inzet, met Gods hulp om ons te onthouden van het kwaad en volgens het Evangelie te leven. Niemand vast echt indien hij zich niet weet te voeden met Gods woord.
Veertigdagentijd is in de christelijke traditie nauw verbonden met het geven van aalmoezen. De heilige Leo de Grote leerde in één van zijn vastentoespraken:
“Wat elke Christen gehouden is te doen op elk moment, moet hij nu met meer ijver en godsvrucht beoefenen, opdat de apostolische regel van het vasten in de Veertigdagentijd zou beoefend worden die bestaat in onthouding, niet alleen van voedsel maar ook en vooral van de zonden. Om met dit heilig vasten samen te gaan, is geen enkel werk van groter nut dan het geven van aalmoezen, onder de ene naam van “barmhartigheid”. Het domein van de werken van barmhartigheid is immens. Het zijn niet alleen de rijken en zij die bezittingen hebben, die voor anderen goed kunnen doen door aalmoezen, maar ook zij die in bescheiden en arme omstandigheden leven. Alhoewel ongelijk in het bezit van rijkdom, kunnen allen gelijk zijn in de vrome gevoelens van de ziel” H. Paus Leo I de Grote, Sermones. Toespraak 6 over de Vasten, 2: PL 54, 286.
De heilige Gregorius de Grote herinnerde in zijn H. Paus Gregorius de Grote
Regula pastoralis
Herderlijke Regel (), dat vasten heilig gemaakt wordt door de deugden die het vergezellen, vooral de naastenliefde, door ieder gebaar van edelmoedigheid dat aan armen en noodlijdenden het resultaat van een onthechting geeft Vgl. H. Paus Gregorius de Grote, Herderlijke Regel, Regula pastoralis. 19, 10-11.
