Men begrijpt dus, waarom de identiteit van deze dag, ook in de context van de moeilijkheden van onze tijd, beschermd, en vooral beleefd moet worden in al zijn diepte. Een oosters schrijver uit de derde eeuw vertelt, dat de gelovigen in elke streek al regelmatig de zondag heiligden. Vgl. Bardesane, Dialogue sur le destin, 46, ps 2, 606-607. De spontane praktijk is vervolgens de rechtens gesanctioneerde norm geworden: de dag des Heren bepaalde de structuur van de tweeduizendjarige geschiedenis van de Kerk. Hoe kan men dan denken, dat de zondag niet ook haar verdere geschiedenis zal markeren? De problemen die in onze tijd het nakomen van de zondagsplicht bemoeilijken, vinden tegenover zich een kerk die gevoelig en vol moederlijke zorg is voor de omstandigheden van ieder van haar kinderen. Zij voelt zich in het bijzonder geroepen tot een nieuwe catechetische en pastorale betrokkenheid, opdat ieder van hen in normale levensomstandigheden niet verstoken raakt van de overvloed aan genaden die de viering van de dag des Heren met zich brengt. Het Tweede Vaticaans Concilie heeft in dezelfde geest, toen het stelling nam inzake de hypothetische veranderingen van de kerkelijke kalender in overeenstemming met wijzigingen van de systemen van de burgerlijke kalenders, verklaard dat de kerk alleen die wijzigingen accepteert die "de week met zeven dagen met de zondag intact laten en waarborgen" 2e Vaticaans Concilie, Overig document, Verklaring van het Tweede Heilig Vaticaans Oecumenisch Concilie over de kalenderhervorming - Appendix bij de Constitutie "Sacrosanctum Concilium", Sacrosanctum Oecumenicum Concilium (4 dec 1963), 2. Op de drempel van het derde millennium blijft de viering van de christelijke zondag, gegeven de vele betekenissen en aspecten ervan met betrekking tot juist de grondslagen van het geloof, een bepalend onderdeel van de christelijke identiteit.