Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Blijft het probleem, dat er parochies zijn die zich niet mogen verheugen in het dienstwerk van een priester die de zondagsmis opdraagt. Dat komt vaak voor in de jonge kerken waar een enkele priester de pastorale verantwoordelijkheid heeft voor gelovigen die over een groot gebied verspreid zijn. Noodgevallen kunnen zich ook voordoen in landen met een lange christelijke traditie, wanneer een tekort aan priesters het onmogelijk maakt dat er een priester in elke parochiegemeenschap aanwezig is. Met het oog op de gevallen waarin het onmogelijk is de Eucharistie te vieren doet de Kerk de aanbeveling de gelovigen bijeen te laten komen voor een zondagse samenkomst zonder priester, Vgl. Wetboek, Codex van het Canonieke recht, Codex Iuris Canonici (25 jan 1983), 1248. can. 1248, 2. volgens de aanwijzingen en richtlijnen van de Heilige Stoel, waarvan de toepassing is toevertrouwd aan de plaatselijke Bisschoppenconferenties. Vgl. Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, Directorium voor de viering van de zondagse eredienst zonder priester, Christi Ecclesia (2 juni 1988) Vgl. Congregatie voor de Clerus, Het mysterie van de Kerk - Interdicasteriële Instructie over enige vragen betreffende de medewerking van lekengelovigen aan het dienstwerk van de priesters, Ecclesiae de mysterio (15 aug 1997) Uitgangspunt moet echter blijven het vieren van het Misoffer, de enige echte tegenwoordigstelling van het lijden, sterven en verrijzen van de Heer, de enige volledige verwerkelijking van de eucharistische samenkomst die door de priester, met het breken van het brood van het Woord en van de Eucharistie, in persona Christi, in de persoon van Christus, wordt geleid. Op pastoraal niveau moeten dus de noodzakelijke maatregelen genomen worden, opdat de gelovigen die normaliter verstoken zijn van de aanwezigheid van een priester zo vaak mogelijk van diens dienstwerk mogen genieten; dit kan door de periodieke aanwezigheid van een priester te bevorderen, dan wel door zo goed mogelijk alle gelegenheden te benutten om op een centrale plaats een samenkomst te organiseren, waaraan verschillende groepen uit de wijde omgeving kunnen deelnemen.

Gelovigen tenslotte die als gevolg van ziekte of handicap, dan wel om andere ernstige redenen verhinderd zijn, dienen zich op afstand op de best mogelijke manier van harte verenigen met de viering van de zondagsmis, bij voorkeur door het lezen van de gebeden en de lezingen die het missaal voor die dag aangeeft, en tevens door naar de Eucharistie te verlangen. Vgl. Wetboek, Codex van het Canonieke recht, Codex Iuris Canonici (25 jan 1983), 1248. can. 1248, 2 Vgl. Congregatie voor de Geloofsleer, Aan de Bisschoppen van de Katholieke Kerk over bepaalde vragen betreffende de bediening van de Eucharistie, Sacerdotium ministeriale (6 aug 1983), 8-11 In heel veel landen geven radio en televisie de mogelijkheid zich met een eucharistieviering te verenigen op het moment, dat deze in een kerk of kapel plaatsvindt. Vgl. Pauselijke Commissie voor de Sociale Communicatiemiddelen, Pastorale Instructie, in opdracht van het Tweede Vaticaans Concilie, over de middelen van sociale communicatie, Communio et Progressio (23 mei 1971), 150-152.157 Door een dergelijke uitzending te volgen vervult men nog niet zijn zondagsplicht. Deze immers vergt de deelname aan de broederlijke samenkomst waarbij men op dezelfde plaats bijeenkomt en waar men de eucharistische communie kan ontvangen. Voor hen echter die verhinderd zijn aan de Eucharistie deel te nemen en dus vrijgesteld zijn van het vervullen van de zondagsplicht, vormt de televisie- of radio-uitzending een kostbaar hulpmiddel, vooral als deze aangevuld wordt door de grootmoedige dienst van de bijzondere bedienaren die de Eucharistie aan zieken brengen en hun daarmee een groet en de solidariteit van de hele gemeenschap overdragen. Op die wijze brengt de zondagsmis ook voor die gelovigen rijke vrucht voort en kunnen zij de zondag beleven als de echte 'dag des Heren' en de 'dag van de Kerk'.