29 november 2010
In de liturgie van de Kerk, de getijden en de heilige Mis, worden gezamenlijk gebeden gesproken die uit de Heilige Schrift of uit de traditie van de Kerk stammen. Ze verbinden het individu met de biddende gemeenschap van de Kerk. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 2655-2658.2662
Christelijk bidden is geen privézaak, maar het is wel zeer persoonlijk. Het persoonlijke gebed zuivert zich uit, verruimt zich en versterkt zich wanneer het regelmatig uitmondt in het bidden van de hele kerk. Het is een groot en fraai teken, wanneer overal op aarde gelovigen op hetzelfde moment verenigd zijn in dezelfde gebeden en daarmee één en dezelfde lof van God zingen.
Het ‘getijdengebed’ is het algemene, openbare gebed van de Kerk. Bijbelse teksten voeren de bidder steeds dieper in het mysterie van het leven van Jezus Christus. Wereldwijd wordt zo op elk moment van de dag ruimte gemaakt voor de drievuldige God, om de bidder en de wereld stap voor stap te veranderen. Niet alleen priesters en monniken bidden het getijdengebed. Veel christenen, voor wie het geloof belangrijk is, stemmen in met het duizendvoudige gebed dat van overal ter wereld opstijgt naar God. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 1174-1178.1196
De zeven ‘gebedshorae’ (Latijn: hora = uur) zijn als het ware een gebedswoordenschat van de Kerk. Het maakt onze tongen los, zelfs als wij van vreugde, zorgen of angsten met stomheid geslagen zijn. Heel vaak is het verbazend hoe een zin, een tekst van het getijdengebed ‘toevallig’ precies past bij mijn eigen situatie. God hoort het als wij Hem aanroepen. Hij antwoordt ons in die teksten – soms zelfs ontstellend concreet. Maar soms beproeft Hij ons ook met lange tijden van zwijgen en droogheid, in afwachting van onze trouw.
