29 november 2010
Christus, de Heer zelf, is het die in alle aardse liturgieën de kosmische liturgie viert, die engelen en mensen, levenden en gestorvenen, verleden, nu en toekomst, hemel en aarde omvat. Priesters en gelovigen nemen op onderscheiden wijze deel aan de eredienst van Christus. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 1136-1139
Als wij de eredienst vieren, moeten we ons innerlijk voorbereiden voor het grote dat daar geschiedt: nu en hier is Christus aanwezig en met Hem de hele hemel. Daar zijn allen vervuld van onzegbare vreugde en tegelijk van liefdevolle zorg voor ons. Het laatste boek van de Heilige Schrift, de geheime Openbaring, schildert in mysterieuze beelden die hemelse liturgie, waarmee wij hier op aarde instemmen.
Vooral door de Sacramenten van de Doop en de Eucharistie ontstaat een onlosmakelijke band tussen Jezus Christus en de Christenen. De verbinding is zo sterk dat zij Hem en ons samenvoegt als hoofd en lichaam van een menselijk lichaam en ons verbindt tot een eenheid. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 787-795
Tot de ‘gemeenschap van de heiligen’ behoren alle mensen die hun hoop op Christus hebben gesteld en door de doop bij Hem horen, of ze al gestorven zijn of nog leven. Omdat wij in Christus één lichaam zijn, leven we in een gemeenschap die hemel en aarde omvat. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 946-962
De Kerk is groter en meer levend dan wij denken. Tot de Kerk behoren levenden en gestorvenen – of ze zich nog in een louteringsproces bevinden, of al in de heerlijkheid van God zijn – bekenden en onbekenden, grote heiligen en onopvallende mensen. Wij kunnen elkaar over de dood heen bijstaan. Wij kunnen onze naamheilige of onze favoriete heilige aanroepen, maar ook onze overleden verwanten, van wie wij geloven dat ze al bij God zijn aangekomen. Omgekeerd kunnen wij onze overledenen die zich nog in een louteringsproces bevinden, door ons smeekgebed en eucharistievieringen als offer van Christus helpen. Wat de enkeling in en voor Christus doet, komt allen ten goede. Omgekeerd betekent dit helaas ook dat iedere zonde de gemeenschap schaadt.
De diepste oorsprong van de liturgie is God, in wie een eeuwig, hemels feest van liefde is - de vreugde van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Omdat God liefde is, wil Hij ons doen delen in zijn vreugde en ons zijn zegen schenken. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 1077-1109
Onze aardse liturgieën moeten feesten vol schoonheid en kracht zijn: feesten van de Vader die ons geschapen heeft – daarom spelen de gaven van de aarde zo een grote rol: het brood, de wijn, olie en licht, wierook, goddelijke muziek en schitterende kleuren. Feesten van de Zoon die ons verlost heeft – daarom jubelen wij over onze bevrijding, ademen wij op in het horen van de woorden, worden we sterk in het eten van de eucharistische gaven. Feesten van de Heilige Geest, die in ons leeft – vandaar de overvloedige rijkdom aan troost, inzicht, moed, kracht en zegen, die uitgaat van de heilige samenkomsten.
Als we alleen op onszelf en onze eigen kracht waren aangewezen, kwamen we niet ver met onze pogingen goed te zijn. Door het geloof ontdekken wij dat we kinderen van God zijn en dat God ons sterk maakt. Als God ons zijn kracht geeft, noemen we dat ‘genade’. Met name in de heilige tekenen die wij sacramenten noemen, schenkt God ons het vermogen het goede dat we willen doen, ook werkelijk te doen. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 1691-1695
Omdat God onze nood heeft gezien, heeft Hij ons door zijn Zoon Jezus Christus gered uit de macht van de duisternis (Kol. 1, 13). Hij heeft ons de mogelijkheid gegeven in gemeenschap met Hem een nieuw begin te maken en de weg van de liefde te gaan.
