29 november 2010
De verrezen Heer liet zich door zijn leerlingen aanraken, Hij at met hen en toonde hun de wonden van zijn lijden. Toch hoorde zijn lichaam niet enkel meer bij de aarde, maar bij het goddelijke rijk van zijn Vader. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 645-646
De verrezen Christus, die de wonden van de gekruisigde draagt, is niet meer gebonden aan ruimte en tijd. Hij kon door gesloten deuren binnenkomen en verscheen op verschillende plaatsen aan zijn leerlingen in een gedaante die zij niet onmiddellijk herkenden. Zijn verrijzenis was dus geen terugkeer in het normale aardse leven, maar de toegang tot een nieuwe wijze van zijn: ‘Wanneer wij met Christus zijn gestorven, geloven we dat we ook met Hem zullen leven, omdat we weten dat Hij die uit de dood is opgewekt, niet meer sterft. De dood heeft geen macht meer over Hem’ (Rom. 6, 8-9).
Wij geloven in de verrijzenis van de doden omdat Christus uit de dood is verrezen, voor altijd leeft en ons doet deelhebben aan dit eeuwige leven. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 988-991
Als een mens sterft, wordt zijn lichaam begraven of verbrand. Toch geloven wij dat er voor die mens een leven na de dood is. Jezus heeft zich in zijn verrijzenis heer en meester over de dood getoond; zijn Woord is geloofwaardig: ‘Ik ben de verrijzenis en het leven. Wie in mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft’ (Joh. 11, 25, b).
De zondag is het middelpunt van de christelijke tijd, want op zondag vieren wij de verrijzenis van Christus en iedere zondag is Pasen in het klein. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 1163-1167.1193
Als de zondag veronachtzaamd of afgeschaft wordt, kent de week alleen nog maar werkdagen. De mens, die geschapen is voor vreugde, verkommert dan tot werkdier of consumptieslaaf. Wij moeten op aarde echt leren feestvieren, anders weten we straks niets met de hemel te beginnen. In de hemel is het zondag zonder einde.
