Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De Kerk, die haar missieactiviteit onder de volkeren ontplooit, ontmoet verschillende culturen en wordt betrokken in het proces van inculturatie. Dat is een eis die heel haar weg in de geschiedenis getekend heeft, maar nu bijzonder sterk en dringend is.

Het proces van de inplanting van de Kerk in de culturen van de volken vraagt veel tijd; het gaat niet om een louter uiterlijke aanpassing, aangezien de inculturatie “de omvorming van de authentieke culturele waarden betekent door middel van de integratie daarvan in het christendom en het wortelschieten van het christendom in de verschillende culturen” Buitengewone bijeenkomst van de synode der bisschoppen, Eindrapport, II, D, 4.. Het is dus een diepgaand en allesomvattend proces dat zowel de christelijke boodschap als de reflectie en de praktijk van de Kerk aangaat. Maar het is ook een moeilijk proces, want het moet op geen enkele wijze de eigenheid en de volledigheid van het christelijke geloof in gevaar brengen.

Door de inculturatie geeft de Kerk gestalte aan het evangelie in de verschillende culturen en voert zij tegelijk de volkeren met hun culturen binnen in haar eigen gemeenschap Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Catechese geven in onze tijd, Catechesi Tradendae (16 okt 1979), 53 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Ter herinnering aan het Evangelisatiewerk van de HH. Cyrillus en Methodius 1100 jaar geleden, Slavorum Apostoli (2 juni 1985), 21; zij draagt er de evangelische waarden aan over, neemt het goede ervan op en vernieuwt ze van binnen uit Vgl. H. Paus Paulus VI, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de Evangelisatie in de Moderne Wereld, Evangelii Nuntiandi (8 dec 1975), 20. Van de andere kant toont de Kerk door de inculturatie op meer begrijpelijke wijze wat zij is en wordt zij een meer geschikt werktuig voor de missie.

Dank zij dit werk in de plaatselijke kerken wordt de universele Kerk verrijkt met uitdrukkingsmiddelen en waarden in de verschillende sectoren van het christelijke leven, zoals de evangelisatie, de eredienst, de theologie en de beoefening van naastenliefde. Zij kent nog beter het mysterie van Christus en drukt het juister uit, terwijl zij aangespoord wordt tot een voortdurende vernieuwing. Deze thema’s, die men aantreft in het Concilie en in het latere kerkelijke onderricht, heb ik herhaaldelijk ter sprake gebracht tijdens mijn pastorale bezoeken aan de jonge kerken H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Tot de Bisschoppen van Zaïre in Kinshasa (3 mei 1980), 4-6. AAS 72 (1980), 432-435 H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Tot de Bisschoppen uit Afrika aanwezig in Nairobi, Kenia (7 mei 1980), 6. AAS 72 (1980), 497 H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Tot de Bisschoppen van India in New Delhi (1 feb 1986), 5. AAS 78 (1986), 784v. H. Paus Johannes Paulus II, Homilie, Kroning van de epitaaf van "Onze Lieve Vrouwe van Candelora" in de velden Cambacù in Cartagena (6 juli 1986), 7-8. AAS 79 (1987), 105v. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Ter herinnering aan het Evangelisatiewerk van de HH. Cyrillus en Methodius 1100 jaar geleden, Slavorum Apostoli (2 juni 1985), 21-22

De inculturatie is een langzame tocht die heel het missieleven vergezelt en vanaf het begin een uitdaging vormt voor de verschillende werkers van de missie ad gentes, voor de christelijke gemeenschappen naarmate deze zich ontwikkelen, en voor de herders die verantwoordelijk zijn voor het onderscheiden en het stimuleren van de verwerkelijking ervan Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de missie-activiteit van de Kerk, Ad Gentes Divinitus (7 dec 1965), 22