Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De zending van Christus de Verlosser, welke aan de Kerk is toevertrouwd, is nog lang niet voltooid. Een blik op het geheel van de mensheid op het eind van het tweede millennium na zijn komst toont aan dat die zending pas aan haar begin staat en dat wij ons met alle kracht moeten inzetten om haar te dienen. De Geest spoort ons aan om Gods grote daden te verkondigen: ”Dat ik het evangelie predik, is voor mij geen reden om te roemen: ik kan niet anders. Wee mij, als ik het evangelie niet verkondig!” (1 Kor. 9, 16).

Ik voel het als een dringende plicht deze uitroep van Sint Paulus in naam van de gehele Kerk te herhalen. Van het begin van mijn pontificaat af heb ik willen reizen tot het uiteinde der aarde om uiting te geven aan deze zorg voor de missie, en juist het directe contact met de volken die Christus niet kennen heeft mij nog meer overtuigd van de urgentie van de missieactiviteit, waaraan ik deze encycliek wijdt.

Het Tweede Vaticaans Concilie heeft het leven en de activiteit van de Kerk willen vernieuwen overeenkomstig de noden van de huidige wereld; het heeft het missiekarakter daarvan benadrukt en gebaseerd op de dynamiek van de trinitaire zending zelf. De drang tot missioneren behoort dus tot de innerlijke natuur van het christelijk leven en geeft ook bezieling aan de oecumenische beweging: ”Dat zij allen één mogen zijn (...) opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt” (Joh. 17, 21).