Paus Benedictus XVI - 27 oktober 2010
Eens weduwe, begon de tweede periode van Birgitta’s leven. Zij zag af van een tweede huwelijk om de vereniging met de Heer te verdiepen door gebed, boete en werken van naastenliefde. Christelijke weduwen kunnen bij deze heilige een voorbeeld tot navolging vinden. Inderdaad, bij de dood van haar man, deelde Birgitta haar bezittingen uit aan de armen en alhoewel zij niet voor het leven als religieuze koos, trok zij in het cisterciënzerklooster van Alvastra in. Daar begonnen de Goddelijke openbaringen die de rest van haar leven zouden voortduren. Zij werden door Birgitta aan haar secretarissen - biechtvaders gedicteerd, die ze uit het Zweeds in het Latijn vertaalden en in een uitgave van acht boeken verzamelden, “H. Birgitta van Zweden
Openbaringen ()” (“Openbaringen”) genoemd. Bij deze boeken hoort ook een supplement, met als titel “Revelationes extravagantes” (“Bijkomende openbaringen”).
De “H. Birgitta van Zweden
Openbaringen ()” van de heilige Birgitta hebben zeer gevarieerd van inhoud en stijl. Soms heeft de openbaring de vorm van een dialoog tussen de Goddelijke Personen, de Maagd Maria, de heiligen en ook demonen; dialogen, waaraan Birgitta ook zelf deelneemt. Andere keren is het een vertelling van een bijzonder visioen; en nog andere keren wordt verhaald wat de Maagd Maria haar over het leven en de mysteries van Haar Zoon bekendmaakt. De waarde van de Openbaringen van de heilige Birgitta, die soms het voorwerp van twijfel was, werd door de eerbiedwaardige Johannes Paulus II in de brief “H. Paus Johannes Paulus II - Motu Proprio
Spes aedificandi
Over de verklaring van de H. Brigitta van Zweden, H. Catharina van Siena en de H. Teresia Benedicta a Cruce (Edith Stein) tot co-patronen van Europa (1 oktober 1999)” aldus omschreven: “Door de heiligheid van de heilige Birgitta te erkennen, heeft de Kerk - echter zonder zich uit te spreken over de verschillende openbaringen - de globale authenticiteit van haar innerlijke ervaring erkend” H. Paus Johannes Paulus II, Motu Proprio, Over de verklaring van de H. Brigitta van Zweden, H. Catharina van Siena en de H. Teresia Benedicta a Cruce (Edith Stein) tot co-patronen van Europa, Spes aedificandi (1 okt 1999), 5.
Bij het lezen van deze “H. Birgitta van Zweden
Openbaringen ()” worden wij inderdaad over belangrijke onderwerpen aangesproken. Men leest bijvoorbeeld dikwijls de beschrijving , met realistische details, van het Lijden van Christus, waarvoor Birgitta altijd een bevoorrechte devotie had en waarin zij de oneindige liefde van God voor de mensen schouwde. Zij legt op de lippen van de Heer die tot haar spreekt, stoutmoedig deze woorden: “O Mijn vrienden, Ik bemin Mijn schapen zo teder dat, indien het mogelijk was, Ik liever voor ieder van hen de dood zou sterven die Ik onderging voor de verlossing van allen, dan ervan beroofd te zijn” H. Birgitta van Zweden, Openbaringen. Boek I, c. 59. Het pijnlijke moederschap van Maria, Middelares en Moeder van Barmhartigheid, is een thema dat ook dikwijls in de “Openbaringen” voorkomt.
Dat zij deze charisma’s ontving, maakte Birgitta ervan bewust de bestemmelinge te zijn van een grote uitverkiezing door de Heer: “Welnu, u, Mijn dochter – lezen we in het eerste boek van de Openbaringen – die Ik voor Mij gekozen heb (...) bemin Mij met heel uw hart (...) doch méér dan alles op aarde” H. Birgitta van Zweden, Openbaringen. Boek I, c. 1. Overigens, Birgitta wist goed, en zij was er sterk van overtuigd, dat ieder charisma bestemd is om de Kerk op te bouwen. Het is precies om die reden dat een groot aantal van haar openbaringen, in de vorm van soms strenge waarschuwingen, gericht waren tot de gelovigen van haar tijd, politieke en godsdienstige autoriteiten inbegrepen, opdat zij hun christenleven coherent zouden beleven; maar zij deed dat altijd met respect en geheel trouw aan het Leergezag van de Kerk, vooral aan de opvolger van de apostel Petrus.
In 1349 verliet Birgitta Zweden definitief en ging op bedevaart naar Rome. Zij was niet alleen van plan deel te nemen aan het jubileumjaar van 1350 maar verlangde ook van de Paus de goedkeuring te bekomen van de regel voor de religieuze Orde die zij wou stichten, gewijd aan de Heilige Verlosser, en bestaande uit monniken en monialen onder het gezag van een abdis. Dat moet ons niet verbazen: in de Middeleeuwen bestonden kloosterstichtingen met een mannelijke en een vrouwelijke tak, die dezelfde monastieke regel beoefenden onder de leiding van een abdis. In de grote christelijke traditie werd namelijk een eigen waardigheid aan de vrouw toegekend en – steeds naar het voorbeeld van Maria, Koningin van de Apostelen – een eigen plaats in de Kerk die, zonder samen te vallen met het priesterambt, ook heel belangrijk is voor de geestelijke groei van de gemeenschap. Bovendien is de samenwerking tussen gewijde mannen en vrouwen, steeds met respect voor de eigenheid van hun roeping, van groot belang in de huidige wereld.
In Rome wijdde Birgitta zich met haar dochter Karin, aan een leven van intens apostolaat en gebed. Vanuit Rome trok zij op bedevaart naar verschillende Italiaanse heiligdommen, vooral naar Assisi, thuisland van de Paus Benedictus XVI - Audiëntie
H. Franciscus van Assisi
(27 januari 2010), voor wie Birgitta steeds veel devotie had. Tenslotte werd haar grootste verlangen in 1371 vervuld: de reis naar het Heilig Land, waar zij met haar geestelijke kinderen naartoe trok, een groep die Birgitta “Gods vrienden” noemde.
In die tijd bevonden de Pausen zich in Avignon, ver van Rome: Birgitta ging in grote droefheid naar hen toe opdat zij zouden terugkeren naar de stoel van Petrus in de Eeuwige Stad.
Zij stierf in 1373, voordat Paus Gregorius XI definitief naar Rome terugkeerde. Zij werd voorlopig begraven in de kerk “San Lorenzo in Panisperna” in Rome, doch in 1374 brachten haar kinderen Birger en Karin haar terug naar hun vaderland, naar het klooster van Vadstena, zetel van de religieuze Orde die de heilige Birgitta gesticht had en die onmiddellijk een opmerkelijke uitbreiding kende. In 1391, werd zij door Paus Bonifatius IX plechtig heilig verklaard.
