Rein als navolgers van Christus, wilt u ook naar zijn voorbeeld een leven van armoede leiden met betrekking tot de gebruiksgoederen van deze wereld. Overigens doen onze tijdgenoten aangaande deze zaak een dringend beroep op u. Voor religieuze instellingen is ongetwijfeld belangrijk werk te verrichten op het gebied van de barmhartigheid, hulp aan bedrukten, sociale rechtvaardigheid. Bij het vervullen van deze diensten moeten deze instellingen steeds de eisen van het Evangelie voor ogen houden, met dien verstande, dat zij zich aan de noden van het ogenblik aanpassen.

U weet, hoe de noodkreet van de armen Vgl. Ps. 9, 13 Vgl. Job 34, 28 Vgl. Spr. 21, 13 nooit dringender is geweest, zowel van hen die persoonlijk behoeftig zijn als van degenen die collectief in ellende verkeren. Is Christus niet gekomen om tegemoet te komen aan het roepen van hen die als kinderen Gods een zeker voorrangsrecht genieten, Vgl. Lc. 4, 18 Vgl. Lc. 6, 20 waarbij Hij zelfs zover ging, dat Hij aan hen gelijk werd? Vgl. Mt. 25, 35-40 In een wereld die zich zo snel ontwikkelt, vragen de achtergebleven massa's en de afzonderlijke armen dringend om een verandering van mentaliteit en levenshouding. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 63 Deze vraag geldt vooral u die Christus in zijn aardse staat van ontlediging van meer nabij wilt volgen. Vgl. Mt. 19, 21 Vgl. 2 Kor. 8, 9 Deze uitnodiging weerklinkt in uw zielen - zoals wij wel weten - met zo grote aandrang en hevigheid, dat sommigen van u zelfs tot gewelddadige acties worden verleid. Maar hoe kunt u als leerlingen van Christus een andere weg inslaan dan Hijzelf is gegaan? Dit is, zoals u weet, niet een bepaalde politieke of tijd-gebonden mening of gril, maar een aansporing tot bekering van het hart, tot bevrijding van aardse beletselen, tot liefde. 

Hoe kunt u dus in uw leven aan de kreet van de armen gehoor geven? Deze moet u op de eerste plaats beletten ten aanzien van welke sociale onrechtvaardigheid ook een soort middenweg te bewandelen of compromissen te zoeken. Deze kreet van de armen verplicht u ook het geweten van de mensen wakker te schudden, gezien de ernstige staat van ellende en de eisen van sociale rechtvaardigheid die door Evangelie en Kerk worden verkondigd. Sommigen van u worden door die kreet bewogen de armen in hun eigen situatie te ontmoeten en hun bittere angsten te delen. Van de andere kant nodigt hij niet weinige van uw instituten uit om bepaalde werken zo om te vormen, dat ze de armen ten goede komen; dat is reeds door vele ervan op edelmoedige wijze in praktijk gebracht. Tenslotte legt hij u een gebruik van de goederen op dat begrensd is door de uitoefening van de u opgelegde taken. In het gewone dagelijks leven dient u ook de uiterlijke bewijzen te leveren van een echte armoede.

Welk een getuigenis zou een religieus kunnen geven die zich laat leiden door eigenbelang en aan wie het volkomen gepast voorkomt om zonder onderscheid of voorbehoud voor zichzelf te nemen, wat hem wordt aangeboden, en dat in een wereld die wordt gekenmerkt door een wonderlijke groei van eindeloze materiële welvaart? Omdat derhalve zovelen in steeds groter gevaar verkeren om door de verlokkingen en zekerheid van bezittingen, wetenschap en macht te worden verstrikt, plaatst de uitnodiging van Christus u om zo te zeggen op de top van het christelijk bewustzijn, in zoverre u de mensen moet vermanen, dat hun absolute vooruitgang erin is gelegen, dat ze beantwoorden aan hun roeping om als zonen deel te hebben aan het leven van de levende God, Vader van alle mensen. H. Paus Paulus VI, Encycliek, Over de ontwikkeling van de volken, Populorum Progressio (26 mrt 1967), 21

Evenzeer verneemt u de klacht van zovele mensenlevens die worden meegesleurd in de onverbiddelijke draaikolk van de arbeid voor het dagelijks onderhoud voor winstbejag ter verkrijging van genot- en gebruiksgoederen, die op hun beurt weer een soms onmenselijke machtsstrijd ontketenen. Een van de voornaamste beweegredenen voor uw armoede zal dan ook zijn: te getuigen van de menselijke zin van de arbeid die in geestelijke vrijheid wordt verricht en aan de natuur wordt besteed als een reserve voor het behoud van en de dienst aan het leven. Heeft het Concilie niet terecht gezegd, dat u noodzakelijk bent onderworpen aan de algemene wet van de arbeid? 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de vernieuwing en aanpassing van het religieuze leven, Perfectae Caritatis (28 okt 1965), 13 Dit is derhalve de plicht waaraan u gebonden zijt: te zorgen voor het leven van uzelf en uw broeders en zusters en de armen te verlichten door uw werk. Maar het mag niet zo zijn, dat uw activiteit tegen de roeping van de diverse instituten indruist en werkzaamheden als normaal invoert die van dien aard zijn, dat ze de speciale taken en plichten die aan die instituten eigen zijn, verdringen. Zo zoudt u automatisch worden gebracht tot de aanvaarding van een wereldse levenswijze, tot grote schade voor het religieuze leven. Weest dus bezorgd om de geest die u beweegt. U zoudt werkelijk schipbreuk lijden, wanneer u zoudt menen, dat uw waarde alleen maar was gelegen in de winst die u maakt uit profane zaken.

De noodzaak tot broederlijke samenwerking die heden zo sterk wordt benadrukt, moet zijn evangelische bezieling blijven behouden. Zoals staat geschreven in de Didachè: ... als gij in de onsterfelijke dingen eensgezind zijt, hoeveel te meer dan in de sterfelijke? Apostolische Vader, Onderwijs van de Twaalf Apostelen, Didachè. IV, 8 Vgl. Hand. 4, 32 De armoede die werkelijk wordt gepraktizeerd door het bijeenleggen van de goederen - de salarissen niet uitgezonderd - getuigt van de geestelijke gemeenschap waarin wij zijn verenigd. Zij is een dringend appel aan alle rijken en brengt ook verlichting aan uw broeders en zusters die gebrek lijden. Het volkomen gerechtvaardigd verlangen van ieder om eigen verantwoordelijkheid te dragen, blijkt niet uit het genieten van eigen inkomsten, maar uit het feit, dat men gemeenschappelijke goederen broederlijk deelt. De vormen van armoede echter van iedere afzonderlijke communiteit hangen af van de aard van het instituut en de vorm van gehoorzaamheid die daar wordt onderhouden; zo komt volgens ieders speciale roeping het karakter van ondergeschiktheid dat aan iedere armoede eigen is tot zijn recht. 

Zoals u weet, geliefde zonen en dochters, vragen de noden van de huidige maatschappij, wanneer u ze met Christus ervaart, nog dringender om uw armoede en maken ze die nog volmaakter. Ofschoon u natuurlijk rekening moet houden met de mensen tussen wie u leeft en uw levenswijze daarbij moet aanpassen, moet u uw armoede toch niet zonder meer aanpassen aan hun levensstijl. De armoede ontleent haar getuigende kracht immers aan de edelmoedige gehoorzaamheid aan het gebod van het Evangelie - doordat u met volkomen getrouwheid aan uw roeping gehecht bent - en niet alleen maar aan een zekere lust tot uiterlijk vertoon van armoede. Dat zou al te oppervlakkig en van voorbijgaande aard zijn. Men vermijde juist een uiterlijke levenswijze die zou zwemen naar gezochtheid en loos vertoon. In bepaalde omstandigheden - dat geven wij toe - kan het goed zijn het religieuze kleed af te leggen; maar wij mogen u niet verzwijgen, hoe passend het is, dat de kleding van religieuzen, zoals het Concilie verlangde, een teken is van hun toewijding Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de vernieuwing en aanpassing van het religieuze leven, Perfectae Caritatis (28 okt 1965), 17 en in zekere mate afwijkt van wat duidelijk wereldlijke mode is.