Vanuit dit standpunt bezien, moeten moslims en Christenen een gemeenschappelijke weg afleggen. Wij behoren tot het Midden-Oosten en daarmee identificeren wij ons, wij zijn er een wezenlijk onderdeel van als burgers die de verantwoordelijkheden delen om op te bouwen en te saneren. Bovendien is het voor ons, als christenen, een opdracht. Vandaar de dubbele verplichting het kwaad in onze samenlevingen van politieke, juridische, economische, maatschappelijke of morele orde te bestrijden en ertoe bij te dragen om een meer rechtvaardige, solidaire en menselijke samenleving op te bouwen.

Door zo te doen treden wij in het voetspoor van de generaties christenen die ons zijn voorgegaan: hun bijdrage aan de samenleving is sinds eeuwen immens geweest op het vlak van de opvoeding, de cultuur en maatschappelijke werken. Zij hebben een wezenlijke rol gespeeld in het culturele, economische en politieke leven van hun land. Zij zijn de pioniers geweest van de wedergeboorte van de Arabische natie.

Op de dag van vandaag is hun aanwezigheid in de politiek beperkter, vooral op grond van hun verminderd aantal. Hun rol wordt echter erkend in de samenleving, waar de Kerk tegenwoordig is dankzij de talrijke kerkelijke en religieuze instellingen, en deze tegenwoordigheid wordt over het algemeen gewaardeerd. Het is te wensen dat de lekenchristenen zich steeds meer inzetten in de samenleving.

In de staten met een islamitische meerderheid bestaat geen laïciteit, met uitzondering van Turkije. De islam is over het algemeen de staatsgodsdienst, de belangrijkste bron van de wetgeving, geïnspireerd door de sharia. Wat de voorrechten van de persoon betreft (gezin en nalatenschap in enkele landen) bestaan bijzondere statuten voor de christelijke gemeenschappen, waarvan de christelijke rechtbanken worden erkend en de beslissingen worden toegepast. Iedere grondwet bevestigt de gelijkheid van de burgers ten opzichte van de staat. De godsdienstige opvoeding is verplicht in privé- en openbare scholen, maar zij is niet altijd gegarandeerd voor Christenen.

In enkele landen is de staat islamitisch en wordt de sharia niet alleen toegepast in het privéleven, maar ook in het maatschappelijk leven, ook voor niet-moslims, met als gevolg een miskenning van de rechten van de mens. Wat de vrijheid van godsdienst en geweten betreft: deze zijn over het algemeen onbekend in een islamitisch milieu, dat de vrijheid van eredienst erkent, maar niet de vrijheid om een godsdienst anders dan die van de islam te verkondigen en nog minder de islam te verlaten. Bovendien nemen met de groei van het islamitisch integralisme bijna overal de aanvallen op het Christendom toe.