Uit de ontvangen antwoorden blijkt duidelijk de roeping die eigen is aan de Kerken van het Midden-Oosten. Onze Kerken zijn van apostolische oorsprong en onze landen zijn de wieg van het Christendom geweest. Het zijn landen, gezegend door de aanwezigheid van Christus zelf en van de eerste generaties christenen. Het is duidelijk dat het een verlies voor de universele Kerk zou zijn, indien het Christendom zou moeten verzwakken of verdwijnen juist daar waar het is geboren. Wij hebben hier een zware verantwoordelijkheid: niet alleen het Christelijk geloof bewaren in deze heilige gebieden, maar nog meer de geest van het Evangelie in deze Christelijke volken en hun relaties met de niet-Christelijke behouden en de herinnering aan de oorsprong levend houden.

Daar zij apostolisch zijn, hebben onze Kerken de bijzondere zending het Evangelie te brengen in heel de wereld, zoals is geschied in de loop van de geschiedenis. Daarentegen moeten wij vandaag constateren dat dit evangelisch élan vaak wordt geremd en de vlam van de Geest schijnt te zijn verzwakt. Door onze geschiedenis en onze cultuur staan wij cultureel en spiritueel dicht bij miljoenen mensen. Daarom is het aan ons met hen de boodschap van liefde van het Evangelie die wij hebben ontvangen, te delen en hun een sprankje van de hoop te geven die in ons is door de Geest die in onze harten is gestort Vgl. Rom. 5, 5 .

Onder leiding van de bisschoppen moeten pastores en priesters in de pastorale zorg zich ervan bewust zijn dat hun taak niet alleen bestaat in het heden te zorgen voor hun gemeenschap. Zij hebben ook een taak met betrekking tot de toekomst en dat vereist dat zij een roepingenpastoraal realiseren die tot uitdrukking komt in ontmoetingen met jongeren, de praktijk van de geestelijke leiding, de vorming van gebedsgroepen voor roepingen. Ook binnen de kerkelijke bewegingen moet er uitdrukkelijker op roeping worden gewezen. Als de Kerk niet werkt aan roepingen, is zij bestemd om te verdwijnen. Het lijkt van fundamenteel belang dat priesters direct contact hebben met de Christelijke gezinnen om hun de roeping als een geschenk van God voor te houden.

In de dorpen georganiseerde missies, gebedsgroepen en apostolische bewegingen, maar vooral de voorbereiding binnen de zeer vele gezinnen die de eigen kinderen bemoedigen op Gods roepstem antwoord te geven, zijn steunpilaren van onschatbare waarde om de roepingenpastoraal leven in te blazen. Jongeren zoeken een sterke spiritualiteit, zoals men bemerkt bij retraites. Ondanks dit alles tekent zich een roepingencrisis af, waarvan de oorzaken talrijk zijn: emigratie van gezinnen, daling van geboorten en het feit dat jongeren in een omgeving leven die steeds meer tegen de evangelische waarden indruist. Het gebrek aan eenheid onder de leden van de geestelijkheid vormt een reële belemmering voor en het tegengestelde van een getuigenis, hetgeen niet ertoe uitnodigt om voor het priesterleven te kiezen. De menselijke en spirituele vorming van priesters en religieuzen laat soms te wensen over. Op de seminaries blijkt de aanwezigheid van voorbeeldige spirituaals die samen met de seminaristen leven, van fundamenteel belang.

De beste manier om roepingen op te wekken is ongetwijfeld het persoonlijk getuigenis en de levensvreugde van de gewijden, maar ook het gemeenschappelijk getuigenis van een gelukkige samenwerking tussen congregaties, religieuze orden en bisschoppen en ten slotte een begrijpen en presenteren van de roeping als een volheid van leven en dienst aan de samenleving. Incoherentie tussen het gepredikte woord en het gegeven getuigenis kan geen roepingen opwekken voor het religieuze en contemplatieve leven. De terugkeer naar de bronnen en de persoon van Christus is de beste garantie voor een nieuw élan betreffende een religieuze en contemplatieve roeping.

In onze Kerken bidden en werken talrijke lokale of internationale religieuze congregaties - mannen en vrouwen - samen. Hun dienstwerk in de wijngaard van de Heer is van onschatbare waarde. Zij hebben echter meer ondersteuning nodig om op hun beurt de gelovigen te kunnen ondersteunen in hun roeping en in hun engagement op alle gebieden van het openbare leven.

Hoewel het contemplatieve leven, de pijler van iedere ware wijding, aanwezig is in enkele van onze eparchieën/bisdommen vanwege orden van een universeel karakter, is dat opvallend afwezig in het merendeel van de mannen- en vrouwencongregaties van de oosterse katholieke Kerken sui iuris, aanwezig in het Midden-Oosten.