Uit talrijke antwoorden op de vragenlijst van de Lineamenta blijkt dat de gelovigen duidelijk het dubbele doel van de Bijzondere Vergadering voor het Midden-Oosten van de Bisschoppensynode hebben gezien: a) de christenen in hun identiteit bevestigen en versterken door middel van Gods Woord en de sacramenten; b) de kerkgemeenschap tussen de Kerken sui iuris nieuw leven inblazen, opdat zij een getuigenis kunnen geven van authentiek, vreugdevol en aantrekkelijk christelijk leven. Vanzelfsprekend hebben de katholieken bij deze reflectie rekening gehouden met de aanwezigheid in de regio van de andere Kerken en kerkgemeenschappen. Dit bewustzijn leest men duidelijk in alle antwoorden, een teken van het steeds meer groeiende belang van het oecumenische gevoel van de particuliere Kerken en van de individuele gelovigen. Zij zetten zich met de genade van de Heilige Geest ervoor in om het gebod van Jezus in de praktijk te brengen: “Opdat zij allen één mogen zijn... opdat de wereld gelove” (Joh. 17, 21). De oecumenische dimensie maakt overal deel uit van het christelijk getuigenis, vooral in de landen van het Midden-Oosten.

In een regio waar sinds eeuwen gelovigen van drie monotheïstische godsdiensten samenwonen, is het voor de Christenen essentieel joden en moslims goed te kennen om met hen te kunnen samenwerken op religieus, maatschappelijk en cultureel gebied voor het welzijn van heel de maatschappij. De godsdienst, vooral van degenen die één God belijden, moet steeds meer een drijfveer worden van vrede, eendracht en gemeenschappelijke inzet bij het bevorderen van de geestelijke en materiële waarden van de mens en de gemeenschap. Het gaat om een getuigenis dat sympathie zal ontmoeten en het verlangen zal opwekken om gelovigen te worden, leden van een gemeenschap die, ook al weent en treurt zij, in de hoop leeft dat een dergelijke droefenis zal verkeren in vreugde (Joh. 16, 20). Het is de verrezen Heer die de zijnen heeft beloofd: “Vraagt en gij zult verkrijgen, opdat uw vreugde volkomen zij” (Joh. 16, 24).

Om een dergelijke roeping goed te vervullen is het nodig de gemeenschap te versterken op alle niveaus van de katholieke Kerk in het Midden-Oosten, te beginnen bij iedere Kerk sui iuris. Vanzelfsprekend zouden ook de gemeenschapsbanden moet worden versterkt met de andere Kerken en kerkgemeenschappen, de eerbiedwaardige orthodoxe Kerken en de gemeenschappen die in de reformatie zijn ontstaan. De gemeenschap richt zich vervolgens tot alle mensen van goede wil, de verantwoordelijken op maatschappelijk, economisch, cultureel en politiek niveau inbegrepen.

Met leden van de Kerken sui iuris wordt bedoeld gelovigen als individuele personen en als leden van de respectievelijke gemeenschappen. Samen met de gelovigen van de Latijnse ritus, die aanwezig zijn in het Midden-Oosten, zijn zij het belangrijkste referentiepunt van de synodale vergadering. Hun herders, verenigd rond de bisschop van Rome, de universele herder van de Kerk, zullen de vreugde en het lijden, de hoop en de angst van deze christenen voor ogen houden om heel hun bestaan te verlichten door het licht van het evangelie. Deze verwachting blijkt duidelijk uit de antwoorden die het Algemeen Secretariaat van de Bisschoppensynode hebben bereikt. De synodevaders worden daarom niet alleen uitgenodigd om de situatie in de afzonderlijke landen te presenteren, om de positieve en negatieve aspecten ervan te analyseren, maar ook en vooral om de christenen de redenen te geven van hun tegenwoordigheid in een maatschappij die overwegend islamitisch is (of dit nu Arabisch, Turks of Iraans is), of joods in de staat Israël. De gelovigen verwachten van hun herders de duidelijke motieven te leren kennen om hun zending in ieder land (opnieuw) te ontdekken. Dat kan geen andere zijn dan authentieke getuigen te zijn van de verrezen Christus in de kracht van de Heilige Geest, die tegenwoordig is in zijn Kerk, in de landen waar zij zijn geboren en waar zij leven en die niet alleen worden gekenmerkt door maatschappelijke en politieke ontwikkeling, maar helaas ook door conflicten en instabiliteit.