We zouden kunnen doorgaan met de hele geschiedenis op deze manier te lezen. Nog slechts één opmerking. De wijze geleerden, de
sofòi en
sinetòi, van de Eerste Lezing lijken anders. Hier zijn
sofia en
sínesis gaven van de Heilige Geest die op de Messias rusten, op Christus. Wat betekent dit? Er wordt duidelijk dat er een dubbel gebruik van het verstand is en een dubbele manier om wijs of klein te zijn. Er is een manier om het verstand te gebruiken die autonoom is, die zich boven God stelt, in heel het gamma van de wetenschappen, te beginnen met de natuurwetenschappen, waar een aan het onderzoek van de materie aangepaste methode universeel gemaakt wordt: in deze methode komt God niet voor, bestaat God dus niet. En zo is het, tenslotte, ook in de theologie: er wordt gevist in de wateren van de Heilige Schrift met een net dat alleen de vangst van vissen van een bepaalde maat toelaat en wat buiten deze maat valt komt niet in het net en kan dus niet bestaan. Zo wordt het grote mysterie van Jezus, de Zoon die mens geworden is, gereduceerd tot een historische Jezus: een tragische figuur, een spook zonder vlees en botten, en man die in het graf gebleven is, vergaan is en echt een dode is. De methode weet bepaalde vissen te “vangen”, maar sluit het grote mysterie uit, omdat de mens zichzelf als maatstaf neemt: hij heeft deze hoogmoed, die tegelijkertijd een grote dwaasheid is, omdat hij bepaalde methoden die niet passen bij de grote werkelijkheden verabsoluteert; hij neemt de academische geesteshouding aan die we hebben gezien bij de schriftgeleerden, die de Drie Koningen antwoord gaven: het gaat mij niet aan; ik blijf opgesloten in mijn bestaan, dat niet wordt beroerd. Het is de specialisatie die alle details ziet, maar het geheel niet meer.
