Paus Benedictus XVI - 13 november 2009
Een derde aspect dat priesters en godgewijde mannen en vrouwen beslist moet kenmerken, is ten slotte het leven in gemeenschap. Jezus heeft op de innige gemeenschap in liefde gewezen als kenmerk van hen die zijn leerlingen willen zijn: ‘Hieruit zullen allen kunnen opmaken dat gij mijn leerlingen zijt: als gij de liefde onder elkaar bewaart’ (Joh. 13, 35). In het bijzonder moet de priester een gemeenschapsmens zijn, die tegenover alle mensen open is en de hele kudde die de Heer hem in zijn goedheid heeft toevertrouwd, op de weg bijeen kan houden. Hij moet helpen verdeeldheid te overwinnen, scheuren te herstellen, een einde te maken aan onbegrip en tegenstellingen, beledigingen te vergeven. Tijdens mijn ontmoeting met de geestelijkheid van Aosta in juli 2005 heb ik gezegd dat de jongeren, wanneer zij geïsoleerde en droevige priesters zien, beslist niet ertoe worden aangemoedigd om dit voorbeeld te volgen. Zij worden onzeker, wanneer zij de indruk krijgen dat dit de toekomst van een priester is. Daarom is het belangrijk een leven in gemeenschap te leiden, dat hun laat zien hoe mooi het is om priester te zijn. Dan zal de jongere zeggen: ‘Dat kan ook voor mij een toekomst zijn, zo kan men leven’ Vgl. Paus Benedictus XVI, Toespraak, In de parochiekerk van Introd/Aosta, Ontmoeting met priesters uit het Bisdom Aosta (25 juli 2005). Het Tweede Vaticaans Concilie onderstreept met betrekking tot het getuigenis dat roepingen doet ontstaan, het voorbeeld van liefde en broederlijke teamgeest dat priesters moeten geven Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de priesteropleiding, Optatam Totius Ecclesiae (28 okt 1965), 2.
