31 oktober 1999
Wij belijden gezamenlijk dat de Heilige Geest in de doop de mens met Christus verenigt, rechtvaardigt en hem werkelijk vernieuwt. En toch blijft de gerechtvaardigde zolang hij leeft voortdurend op de onvoorwaardelijk rechtvaardigende genade van God aangewezen. Ook is hij niet onttrokken aan de altijd nog aandringende macht en de greep van de zonde Vgl. Rom. 6, 12-14 noch ontheven aan de levenslange strijd tegen de tegen God gerichte zelfzuchtige begeerten van de oude mens Vgl. Gal. 5, 16 Vgl. Rom. 7,7.10 . Ook de gerechtvaardigde moet zoals in het Onze Vader dagelijks God om vergeving bidden (Mt. 6, 12)(1 Joh. 1, 9). Hij is steeds opnieuw tot omkeer en boete geroepen en hem wordt steeds de vergeving verleend.
Dat vatten lutheranen in die zin op dat de Christen 'tegelijk zondaar en rechtvaardige' is. Hij is volledig rechtvaardig omdat God hem door Woord en sacrament zijn zonde vergeeft en hem de gerechtigheid van Christus toekent die hem in het geloof eigen wordt en hem in Christus voor God tot rechtvaardige maakt. Ziend op zichzelf echter weet hij door de wet dat hij tevens geheel en al zondaar blijft. De zonde woont nog altijd in hem (1 Joh. 1, 8)(Rom. 7, 17.20), want hij vertrouwt steeds op afgoden en bemint God niet met die ongedeelde liefde die God als zijn Schepper van hem eist (Deut. 6, 5)(Mt. 22, 36-40) parr.. Deze afkeer van God is als zodanig werkelijk zonde. Niettemin is de knechtende macht van de zonde op grond van de verdienste van Christus gebroken: zij is niet langer een zonde die de Christen 'beheerst', omdat zij 'beheerst' wordt door Christus met wie de gerechtvaardigde in het geloof verbonden is. Zo kan de Christen, zolang hij op aarde leeft, in elk geval deels een leven in gerechtigheid leiden. Ondanks de zonde is de christen niet meer van God gescheiden, omdat hem, die door de doop en de Heilige Geest wedergeboren is, in dagelijkse terugkeer naar de doop de zonde vergeven wordt. Dus veroordeelt zijn zonde hem niet en brengt hem niet langer de eeuwige dood. Wanneer dus lutheranen zeggen dat de gerechtvaardigde ook zondaar en zijn opstand tegen God werkelijk zonde is, ontkennen zij niet dat hij ondanks de zonde in Christus niet van God gescheiden is en dat zijn zonde 'beheerste' zonde is. Over het laatste zijn zij het met de Rooms-Katholieken eens ondanks verschillen van opvatting over de zonde van de gerechtvaardigde.
De Katholieken zijn van mening dat de genade van Jezus Christus die in de doop wordt verleend alles wat 'werkelijk' zonde, wat 'veroordelenswaardig' is, delgt (Rom. 8, 1). Er blijft echter een uit de zonde afkomstige en tot zonde aanzettende neiging (concupiscentia) in de mens aanwezig. Omdat naar katholieke overtuiging bij het tot stand komen van menselijke zonden een persoonlijk element in het geding is, beschouwen zij bij afwezigheid daarvan de tegen God gerichte neiging niet als zonde als eigenlijk zin. Daarmee willen zij niet loochenen dat deze neiging niet in overeenstemming is met het oorspronkelijke plan van God met de mensheid noch dat zij objectief afkeer van God en 's mensen vijand blijft in een levenslange strijd is. Dankbaar voor de verlossing door Christus willen zij benadrukken dat de tegen God gerichte neiging niet de straf van de eeuwige dood verdient en de gerechtvaardigde niet van God scheidt. Maar wanneer de gerechtvaardigde zich echter opzettelijk van God afzondert, is het niet voldoende om zich opnieuw aan de geboden te houden, maar moet hij in het sacrament der verzoening vergeving en vrede ontvangen door het vergevingswoord dat hem krachtens het verzoeningswerk van God in Christus wordt toegezegd.
(Vgl. de bronnen bij hoofdstuk 4.4)
