In welke zin ten slotte kan men spreken over de Eucharistie als de oorsprong van de missie? Het is absoluut niet te verdedigen als men denkt dat de Eucharistie een soort propaganda-actie is waarbij men zich inspant mensen onder de christelijke noemer te verenigen. Als dat wel zou gebeuren, zou dat zowel de Eucharistie als de missie zelf beschadigen. Als het echter goed verstaan wordt, kunnen we Eucharistie beter aanvaarden als het mystieke centrum van het christendom waar op geheimvolle wijze God voortdurend uit zichzelf treedt en ons in zijn armen sluit. Want de Eucharistie is de vervulling van het profetische woord op de eerste dag van de lijdensweek van Jezus: "en wanneer Ik van de aarde zal zijn omhoog geheven, zal Ik allen tot Mij trekken" (Joh. 12, 32).

Opdat missie veel meer is dan het verbreiden van een bepaalde zienswijze of van een of andere boodschap over een bepaalde gemeenschap en opdat missie uit God voortkomt en naar Hem terugvoert, is het nodig dat zij haar oorsprong vindt in een hogere bron die niet tot de actiegroepen behoort en ook niet tot de werkwijzen die daaruit voortkomen. Zij moet voortkomen uit een hogere en diepere grondslag die niet zomaar een boodschap is en technische overredingskunst. "Christen-zijn heeft niets van doen met overredingskracht, maar met grootheid", heeft eens de H. Ignatius van Antiochië in pakkende woorden gezegd (Rom. 3, 3).

De manier waarop en de weg waarlangs de H. Teresia van Lisieux uitblonk als patrones van de missies, kunnen ons helpen te begrijpen op welke wijze dit moet worden opgevat. Want zij is nooit naar enig missieland vertrokken en heeft nooit direct enig missiewerk kunnen doen. Maar zij had begrepen dat de Kerk een hart heeft en dat dit hart de liefde is. Zij had ingezien dat ook de apostelen zouden ophouden te verkondigen en de martelaren hun bloed niet meer zouden kunnen vergieten, als dit hart niet meer zou branden. Zij had gevoeld dat dit alles de liefde is die tijd en ruimte overschrijdt. Zij had gezien dat een kleine moniale achter de tralies van een karmelietessenklooster in een stad in Frankrijk overal aanwezig kon zijn in de mate dat zij met Christus leefde vanuit de liefde in het hart van de Kerk. En moeten de moeilijkheden van de missie in de laatste twintig jaar niet hierop worden teruggevoerd dat wij aan louter uiterlijke zaken hadden gedacht en bijna vergeten waren dat heel deze activiteit voortdurend gevoed wordt uit een dieper liggende bron. Dit 'centrum' dat Teresia eenvoudigweg "hart en liefde" noemt, is de Eucharistie.