Er is zeker niets op tegen, de mensheid van Christus ook volgens de methode en de beginselen van de psychologie dieper te bestuderen. Toch zijn er, die bij deze moeilijke studie te veel het oude loslaten om een nieuwe theorie op te bouwen. en daarbij het gezag en de definitie van Chalcedon verkeerd gebruiken, om hun opvatting te staven.

Zij benadrukken de zijnswijze van de menselijke natuur van Christus zo zeer, dat zij haar schijnen te houden L'Osservatore Romano 13 september 1951 voegt hier nog bij: ut eadem, saltem psychologice, reputari videatur ... voor een zelfstandig subject, alsof zij niet bestond in de persoon van het Woord zelf. Maar het Concilie van Chalcedon leert duidelijk, geheel in overeenstemming met dat van Efeze, dat de twee naturen van onze Verlosser samenkomen "in één persoon en subsistentie" en het gedoogt niet, in Christus twee individuen aan te nemen, zó dat er naast het Woord een "opgenomen mens" Vgl. voor de homo assumptus-theorie H. Fortmann in Ned. Kath. Stemmen 47 (1951) 344-346. De toelichting van p. M. Browne O.P., Apostolicae Sacrae Domus Magister, in L'Osservatore Romano 19 Luglio 1951 (Franse vert. in La Documentation Catholique 33 (1951) 1034-1036; Lat. vert. in Monitor Ecclesiasticus 76 (1951) 432-434) op de veroordeling van Seiller's dissertatie over de menselijke psychologie van Christus en de eenheid van persoon (oorspronkelijk verschenen in Franziskanische Studien 1948-49) werpt op heel deze passus een merkwaardig licht. komt, die volledig autonoom is.