Op een bijzondere synode te Constantinopel onder voorzitterschap van de H. Flavianus, bisschop van die stad, werd Eutyches, die zijn dwalingen halsstarrig en wijd en zijd verbreidde in de kloosters, openlijk van ketterij aangeklaagd door Eusebius, bisschop van Dorylaeum, en veroordeeld. Onder voorwendsel dat dit optreden tegen hem onrechtvaardig was, omdat hij immers de weer oplevende dwaling van Nestorius bestreed, beriep hij zich op enige bisschoppen van groot gezag. Een dergelijk protestschrijven ontving ook de H. Leo de Grote, bisschop van Rome. Zijn schitterende en soliede deugd, waakzame ijver voor godsdienst en vrede, krachtige verdediging van de waarheid en van de waardigheid van de bisschopszetel van Rome, bekwaamheid in het behandelen van zaken, gepaard aan een vloeiende welsprekendheid, dwingen de onuitputtelijke bewondering af van alle eeuwen. Niemand anders scheen meer dan hij in staat en geschikt, de dwalingen van Eutyches te weerleggen, omdat hij in zijn toespraken en brieven steeds met vrome verhevenheid en verheven vroomheid het nooit volprezen geheim van de éne persoon en de twee naturen in Christus uitbundig verheerlijkte: "De katholieke Kerk leeft en groeit door dit geloof, dat Christus Jezus niet mens is zonder waarachtig God, en niet God zonder waarachtig mens te zijn." H. Paus Leo I de Grote, Brieven, Epistulae. 28, 5: PL 54, 777