Hierbij begreep Eutyches niet, dat vóór de vereniging de menselijke natuur van Christus in het geheel niet bestaan heeft, omdat deze pas begon te bestaan juist op het ogenblik van Zijn ontvangenis, en dat het verder ongerijmd is te menen, dat na de vereniging de twee naturen tot één enkele natuur samensmelten, omdat twee werkelijke en precies bepaalde naturen onmogelijk tot één kunnen samenvloeien, te meer omdat de goddelijke natuur oneindig en onveranderlijk is.

Wie met gezond verstand dergelijke meningen beschouwt, zal gemakkelijk inzien, dat zo het gehele mysterie van Gods heilseconomie vervluchtigt tot een ijle en ongrijpbare schaduw.

Voor mensen met een zuiver inzicht was het aanstonds duidelijk, dat dit volstrekt nieuw was, ongerijmd, lijnrecht in strijd met de uitspraken van de profeten en de woorden van het Evangelie en ook met de geloofsbelijdenis der apostelen en het gedefinieerde dogma van Nicea, en dat het ontleend was aan de fantasie van Valentinus en Apollinaris.