Geloofd zij Jezus Christus,

Daar pinksterzondag ten einde loopt, zijn wij naar deze kerk gekomen, de kathedrale kerk van Christus Koning, hier in Liverpool, om de heilige Eucharistie te vieren, de bron en het hoogtepunt van het christelijk leven en het sacrament van eenheid en liefde.

Op mijn apostolische pelgrimstocht door Brittannië is het mijn vreugde niet alleen de eucharistie te vieren, maar ook de andere sacramenten aan de gelovigen van de plaatselijke kerken toe te dienen. Ik heb reeds de gelegenheid gehad te dopen en te vormen en het sacrament van de ziekenzalving te geven. Hoewel het niet mogelijk is deze avond het sacrament van de boete te vieren, wil ik niettemin het belang van boete en verzoening in het leven van de kerk en in de levens van al haar afzonderlijke leden benadrukken.

Twee jaar geleden kwam in deze kathedraal het Nationaal Pastoraal Congres bijeen om zijn werkzaamheden te beginnen met een dienst van berouwen verzoening. De aanwezigen baden om heling en barmhartigheid, en om de genade gelovigen te worden naar de wil van God. Zij vroegen om licht en wijsheid om hun besprekingen te leiden en hun liefde voor de kerk te verdiepen. Deze avond komen wij samen rond ditzelfde altaar om eer en lof te brengen aan de Heer, om God te prijzen die rijk is aan barmhartigheid. Wij zien de behoefte aan bekering en verzoening. Wij bidden ook voor begrip waar onenigheid is geweest. Wij zoeken de eenheid van dezelfde Heilige Geest die verschillende gaven aan de gelovigen waarborgt en verschillende bedieningen aan de kerk.

Voor het eerste pinksterfeest zei Jezus tot zijn leerlingen: 'Ontvangt de Heilige Geest. Aan wie ge de zonde vergeeft, zijn ze vergeven, en aan wie ge ze niet vergeeft, zijn ze niet vergeven' (Joh. 20, 23). Deze woorden van onze Verlosser herinneren ons aan de fundamentele gave van onze verlossing: de gave dat onze zonden vergeven zijn en dat we verzoend zijn met God. Vergeving van zonde is een volledige vrije en onverdiende gave, een nieuwheid van leven welke we nooit zouden kunnen verdienen. God waarborgt haar ons vanuit zijn barmhartigheid. Zoals de heilige Paulus schreef: 'Dit alles komt van God. Hij heeft ons door Christus met zich verzoend en ons (apostelen) de dienst van die verzoening toevertrouwd' (2 Kor. 5, 18).

Er is geen zonde die niet vergeven kan worden, wanneer wij de troon van genade naderen met nederige en berouwvolle harten. Geen kwaad is machtiger dan de oneindige barmhartigheid van God. Bij de menswording trad Jezus volledig binnen in onze menselijke ervaring, zelfs tot het punt van het laatste en wrede gevolg van de macht van de zonde te doorstaan - de dood op het kruis. Hij werd werkelijk in alles aan ons gelijk behalve de zonde. Maar het kwaad met al zijn macht won het niet. Door te sterven vernietigde Christus onze dood; door te verrijzen herstelde Hij ons leven; door zijn wonden zijn wij genezen en zijn onze zonden vergeven. Toen de Heer na de verrijzenis aan zijn leerlingen verscheen, toonde Hij hun daarom zijn handen en zijn zijde. Hij wilde hen laten zien dat de overwinning was behaald; laten zien dat Hij, de verrezen Christus, de kentekenen van zonde en dood had omgevormd in symbolen van hoop en leven.

Door de overwinning van zijn kruis verkreeg Jezus Christus voor ons de vergiffenis van onze zonden en de verzoening met God. En deze gaven biedt Christus ons aan, wanneer Hij de Heilige Geest geeft aan de kerk, want Hij zei tot de apostelen: 'Ontvangt de Heilige Geest. Aan wie ge de zonde vergeeft, zijn ze vergeven' (Joh. 20, 23). Door de kracht van de Heilige Geest zet de kerk het werk van Christus om de wereld met zichzelf te verzoenen voort. In iedere tijd blijft de kerk de gemeenschap van hen die verzoend zijn met God, de gemeenschap van hen die de verzoening hebben ontvangen welke door God de Vader werd gewild en werd bereikt door het offer van zijn geliefde Zoon.

De kerk is ook door haar natuur altijd verzoenend door anderen de gave door te geven die zij zelf heeft ontvangen, de gave van vergeving te hebben ontvangen en één met God te zijn gemaakt. Zij doet dit op velerlei wijzen, maar vooral door de sacramenten, en in het bijzonder door de boete. In dit troostende sacrament brengt zij ieder van de gelovigen afzonderlijk tot Christus, en door de bediening van de kerk geeft Christus zelf vergiffenis, kracht en genade. Door dit hoogst persoonlijke sacrament blijft Christus de mannen en vrouwen van onze tijd ontmoeten. Hij herstelt de heelheid waar verdeeldheid was, Hij deelt licht mee waar duisternis heerste, en Hij geeft hoop en vreugde welke de wereld nooit kon geven. Door dit sacrament verkondigt de kerk aan de wereld de oneindige rijkdommen van Gods barmhartigheid, die barmhartigheid welke de barrières heeft neergehaald, die ons van God en van elkaar scheidden.

Op deze pinksterdag wanneer de kerk het verzoenend handelen van Christus Jezus verkondigt en de kracht van de Heilige Geest, doe ik een beroep op alle gelovigen van Brittannië ~ en op alle andere leden van de kerk die mijn stem kunnen horen of mijn woorden lezen: Zeer geliefden, laten wij grotere nadruk leggen op het sacrament van de boete in ons eigen leven. Laten wij ons inspannen te waarborgen wat ik beschreef in mijn eerste encycliek als 'het recht van Christus om ieder van ons te ontmoeten op dat beslissende ogenblik van ziele leven: het ogenblik van bekering en vergiffenis' H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De Verlosser van de mensen, Redemptor Hominis (4 mrt 1979), 20 En in het bijzonder vraag ik u, mijn broeders priesters, u te realiseren hoe nauw en hoe doeltreffend u kunt meewerken met de Verlosser bij het goddelijke verzoeningswerk. Bij gebrek aan tijd, kunnen er bepaalde prijzenswaardige werkzaamheden zijn die moeten worden opgegeven of uitgesteld, maar niet de biecht. Geeft altijd voorrang aan uw specifiek priesterlijke taak om de goede Herder in het sacrament van de boete te vertegenwoordigen. En wanneer u getuigenis aflegt van de wonderdaden van de Heilige Geest in de menselijke harten en die prijst, zult u uzelf geroepen voelen tot verdere bekering en tot diepere liefde voor Christus en zijn kudde.

Wanneer christenen er vandaag naar streven bronnen van verzoening te zijn in de wereld, voelen zij misschien dringender dan ooit tevoren de behoefte tenvolle onder elkaar te worden verzoend. Want de zonde van de verdeeldheid onder de christenen, welke sedert eeuwen ons deel is geweest, drukt zwaar op de kerk. De ernst van deze zonde werd duidelijk getoond op het Tweede Vaticaans Concilie dat verklaarde: 'Deze verdeeldheid is zeker duidelijk in strijd met de bedoeling van Christus; zij is ook een ergenis voor de wereld en de hoog verheven taak van de evangelieverkondiging aan alle schepselen wordt erdoor geschaad'. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 1

Het herstel van de eenheid onder de christenen is een van de voornaamste bekommernissen van de kerk in het laatste deel van de twintigste eeuw. En deze taak is voor ons allen. Niemand kan aanspraak maken op vrijstelling van deze verantwoordelijkheid. Iedereen kan namelijk een bijdrage leveren, hoe klein die mag lijken, en allen zijn geroepen tot de innerlijke bekering welke de wezenlijke voorwaarde is voor het oecumenisme. Zoals het Tweede Vaticaans Concilie leerde: 'Deze innerlijke omkeer en heiligheid van leven, tesamen met persoonlijke en openbare smeekbeden voor de eenheid van de christenen, moet men beschouwen als de ziel van de gehele oecumenische beweging. Men kan dit terecht een geestelijke oecumenische beweging noemen'. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 8 De Heilige Geest die de bron van alle eenheid is, voorziet het lichaam van Christus met 'verschillende gaven' (1 Kor. 12, 4), zodat het wordt opgebouwd en versterkt. Wanneer de Heilige Geest de apostelen de gaven van talen verleende, zodat allen die in Jeruzalem verzameld waren op dat eerste pinksterfeest het ene evangelie van Christus konden horen en verstaan, zouden wij dan niet dezelfde Heilige Geest verwachten om ons de gaven te verlenen die wij nodig hebben om het heilswerk voort te zetten, en herenigd te worden als één lichaam in Christus? Hierop vertrouwen wij en hiervoor bidden wij, vol vertrouwen in de kracht welke de Geest op pinksteren aan de kerk gaf.

'Zend uw Geest uit ... en vernieuw het aanschijn van de aarde' (Ps. 104, 30). De woorden van de psalmist zijn ons innig gebed vandaag, wanneer wij de almachtige God vragen het aanschijn van de aarde te vernieuwen door de levengevende kracht van de Geest. Zend uw Geest uit, o Heer, vernieuw onze harten en geesten met de gaven van licht en waarheid. Vernieuw onze huizen en gezinnen met de gaven van eenheid en vreugde. Vernieuw onze steden en onze landen met ware rechtvaardigheid en duurzame vrede. Vernieuw uw kerk op aarde met de gaven van boete en verzoening, met eenheid in geloof en liefde.

Zend u Geest uit, 0 Heer, en vernieuw het aanschijn van de aarde!