§ 1 Het huwelijksverbond, waardoor man en vrouw met elkaar een algehele levensgemeenschap vormen, die uit haar natuurlijke aard gericht is op het welzijn van de echtgenoten en op het voortbrengen en opvoeden van kinderen, is door Christus de Heer tussen gedoopten verheven tot de waardigheid van Sacrament.

§ 2 Daarom kan er tussen gedoopten geen geldig huwelijkscontract bestaan zonder dat het door dit feit zelf Sacrament is.

De wezenlijke eigenschappen van het Huwelijk zijn de eenheid en de onontbindbaarheid, die in het christelijk Huwelijk om reden van het Sacrament een bijzondere bekrachtiging vinden.

§ 1 Het Huwelijk komt tot stand door de wilsinstemming van de partijen, die door rechtens daartoe bekwame personen wettig geuit wordt; deze kan door geen enkele menselijke macht aangevuld worden.

§ 2 De huwelijksconsensus is een daad van de wil, waardoor man en vrouw zich in een onherroepelijk verbond wederzijds aan elkaar schenken en elkaar aanvaarden om een huwelijk tot stand te brengen.

Allen kunnen een huwelijk sluiten, indien hun dit niet door het recht verhinderd wordt.

Het huwelijk van katholieken, ook al is maar één partij katholiek, valt niet alleen onder het goddelijk, maar ook onder het canoniek recht, behoudens de bevoegdheid van de burgerlijke overheid inzake de louter burgerlijke gevolgen van dit Huwelijk.

Het Huwelijk geniet rechtsbegunstiging; daarom moet bij twijfel vastgehouden worden aan de geldigheid van het huwelijk totdat het tegendeel bewezen wordt.

§ 1 Een geldig huwelijk tussen gedoopten heet enkel aangegaan, wanneer het niet voltrokken is; aangegaan en voltrokken, wanneer de echtgenoten op menselijke wijze met elkaar een huwelijksdaad, uit zichzelf geschikt tot het voortbrengen van kinderen, gesteld hebben, waarop het huwelijk van nature gericht is en waardoor de echtgenoten één vlees worden.

§ 2 Na de huwelijksviering wordt, als de echtgenoten samengewoond hebben, de voltrekking gepresumeerd totdat het tegendeel bewezen wordt.

§ 3 Een ongeldig huwelijk heet vermeend, wanneer het door ten minste één partij te goeder trouw gesloten is, totdat beide partijen zekerheid gekregen hebben over de nietigheid daarvan.

§ 1 Een belofte om te huwen, hetzij een eenzijdige hetzij een wederkerige, die men verloving noemt, valt onder het particulier recht dat door de bisschoppenconferentie vastgesteld is, rekening houdend met eventuele gewoonten en burgerlijke wetten.

§ 2 Uit een belofte om te huwen ontstaat geen rechtsvordering om de huwelijksviering te eisen; wel een rechtsvordering tot schadevergoeding, indien deze verschuldigd mocht zijn.