Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Het besef door de liefde van Christus gered te zijn, dat door de Mis bij de gelovigen en vooral de priesters wordt gevoed, kan alleen maar aanmoedigen tot gelovige overgave aan Christus die zijn leven voor ons gaf. Geloof in de Heer en aanvaarding van zijn gaven helpen dan ook om ons aan Hem toe te vertrouwen met een dankbaar hart en instemming met zijn verlossingsplan. Wanneer dit gebeurt, laat degene die ‘geroepen’ wordt vrijwillig alles achter en onderwerpt zich aan het onderricht van de goddelijke Meester. Er begint dan ook een vruchtbare dialoog tussen God en mens, een mysterievolle ontmoeting tussen de liefde van de Heer die roept en de vrijheid van de mens die antwoordt in liefde. Hij hoort daarbij woorden van Jezus weerklinken in zijn ziel, “Niet jullie hebben Mij uitgekozen; nee, Ik heb jullie uitgekozen en Ik heb jullie de taak gegeven eropuit te gaan en vrucht te dragen, vruchten die blijvend zijn” (Joh. 15, 16).

Deze vervlechting van liefde tussen het goddelijke initiatief en het menselijke antwoord is ook op wonderbare wijze aanwezig in de roeping tot het religieuze leven. Het Tweede Vaticaans Concilie herinnert ons: “De evangelische raden van God gewijde zuiverheid, van armoede en gehoorzaamheid – gebaseerd op de woorden en de voorbeelden van de Heer en aanbevolen door de apostelen, de vaders, de leraars en herders van de Kerk – zijn een goddelijke gave die de Kerk van haar Heer heeft ontvangen en met genade altijd bewaart” 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 43.