In gezongen en gelezen Missen die met het volk gevierd worden, kan het bevoegde territoriaal kerkelijk gezag na verkregen goedkeuring en bekrachtiging van de notulen door de Apostolische Stoel, het gebruik van de volkstaal toestaan Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 54:

1. in het bijzonder bij het verkondigen van de lezingen, het epistel en Evangelie, en in de algemene voorbede of het gebed van de gelovigen;
2. naargelang de plaatselijke omstandigheden ook in de gezangen uit het vaste gedeelte van de Mis:
3. Kyrie, Gloria, Credo, Sanctus-Benedictus en Agnus Dei, in de antifoon bij de Introïtus, het Offertorium en de Communio, en in de gezangen tussen de lezingen;
4. bovendien bij de aanroepingen, in de begroetingen en dialoogformules, in het Ecce Agnus Dei, het Domine, non sum dignus en het Corpus Christi bij de communie van de gelovigen, en verder in het Pater noster met de voorafgaande aansporing en het gebed Libera.

Overigens moeten de missaals voor liturgisch gebruik behalve de vertalingen in de volkstaal ook de Latijnse tekst bevatten.

Slechts de Apostolische Stoel kan het gebruik van de volkstaal toestaan in de andere gedeelten van de Mis, die alleen door de celebrant worden gezongen of gebeden.

De zielzorgers moeten er ijverig voor zorgen dat de gelovigen en vooral de leden van godsdienstige lekenorganisaties de stukken uit het vaste gedeelte van de Mis, die voor hen bedoeld zijn, ook in het Latijn leren meebidden en althans op eenvoudige melodieën leren meezingen.