Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De heiligende taak van het gezin heeft haar eerste aanzet in het doopsel en haar hoogste uitdrukking in de Eucharistie waarmee het christelijk huwelijk innig verbonden is. Het Tweede Vaticaans Concilie brengt de speciale relatie tussen de Eucharistie en het huwelijk naar voren, als het voorschrijft dat het huwelijk "in de regel onder de mis wordt gevierd" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 78; het is zeer noodzakelijk deze relatie te herontdekken en te verdiepen, als men de genaden en de verplichtingen van het christelijk huwelijk en gezin wil begrijpen en in de praktijk van het leven vertalen.

De Eucharistie is de bron zelf van het christelijk huwelijk. Het eucharistisch offer geeft immers het liefdeverbond van Christus met de Kerk weer, bezegeld met het bloed van zijn kruis Vgl. Joh. 19, 34 . Het is in dit offer van het nieuwe en eeuwige Verbond dat de christelijke echtgenoten de oorsprong vinden waaruit hun echtverbintenis voortkomt, innerlijk gevormd wordt en voortdurend verlevendigd. Als tegenwoordigstelling van het offer van de liefde van Christus voor de Kerk is de Eucharistie bron van liefde. En in de eucharistische gave van de liefde vindt het christelijk gezin het fundament en de ziel van zijn "gemeenschap" en van zijn "zending": het eucharistisch brood maakt de diverse leden van de gezinsgemeenschap tot één lichaam, dat openbaring is van de ruimere eenheid van de Kerk en deelneming daaraan; de deelname aan het Lichaam van Christus dat "gegeven" is, en aan zijn Bloed dat "vergoten" is, wordt de onuitputtelijke bron van de missionaire en apostolische ijver van het christelijk gezin.

Tussen het gebed van de Kerk en dat van de afzonderlijke gelovigen bestaat een diepe en vitale band, zoals het Tweede Vaticaans Concilie duidelijk heeft bevestigd Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 12. Welnu, een belangrijk doel van het gebed in de huiskerk is dat het voor de kinderen de natuurlijke inleiding moet vormen op het eigenlijk liturgisch gebed van de Kerk in haar geheel, zowel in de zin van een voorbereiding hierop als in deze zin dat dit liturgisch gebed de ruimte van het persoonlijk en het gezinsleven en van het maatschappelijk leven omvat. Vandaar de noodzaak van een geleidelijk groeiende deelneming van alle leden van het christelijk gezin aan de Eucharistie, vooral op zon- en feestdagen, en aan de andere sacramenten, in het bijzonder aan de sacramenten van de christelijke inwijding van de kinderen. De richtlijnen van het Concilie openen een nieuwe mogelijkheid voor het christelijk gezin, dat genoemd is onder de groepen waaraan de gemeenschappelijke viering van het liturgisch getijdengebed wordt aanbevolen Vgl. Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, Liturgie van de Getijden volgens de Romeinse ritus (tweede standaarduitgave 1985), Algemene inleiding op het getijdengebed, Institutio Generalis de Liturgia Horarum (7 apr 1985), 27. Zo zal het christelijke gezin er zorg voor dragen dat ook thuis in een aan de leden aangepaste vorm de tijden en feesten van het liturgische jaar worden gevierd.

Om de eredienst die in de Kerk gevierd moet worden, thuis voor te bereiden en voort te zetten, maakt het christelijk gezin gebruik van het persoonlijk gebed. Dit kent een grote verscheidenheid van vormen; deze verscheidenheid, die getuigt van de uitzonderlijke rijkdom waarmee de Geest het christelijk gebed bezielt, komt tegemoet aan de verschillende levensbehoeften en -omstandigheden van degene die zijn geest tot de Heer richt. Naast het ochtend- en avondgebed worden, volgens de aanwijzingen van de synodevaders, uitdrukkelijk aanbevolen: het lezen en overwegen van het Woord van God, de voorbereiding op de sacramenten, de devotie tot en de toewijding aan het H. Hart van Jezus, de verschillende vormen van verering van de heilige Maagd Maria, het tafelgebed, de gebruiken van volksvroomheid.

Met volledig respect voor de vrijheid van de kinderen Gods heeft de Kerk aan de gelovigen bepaalde vrome gebruiken voorgehouden, die zij met bijzondere zorg en aandrang blijft aanbevelen. Daaronder met name de rozenkrans: In aansluiting met onze voorgangers bevelen wij levendig het bidden van de rozenkrans in het gezin aan ... Er bestaat geen twijfel aan dat deze krans van de heilige Maagd Maria beschouwd moet worden als een van de meest uitstekende en werkdadige gemeenschappelijke gebeden waartoe het christelijk gezin wordt uitgenodigd. Wij willen inderdaad graag denken en levendig wensen dat, wanneer het bijeenzijn in het gezin ogenblik van gebed wordt, de rozenkrans vaak de geliefde uitdrukking ervan is". H. Paus Paulus VI, Apostolische Exhortatie, Over de vernieuwing van de Maria-verering in liturgie en persoonlijke beleving, Marialis Cultus (2 feb 1974), 52.54

Zo vormt de echte Maria-devotie, die zich uitdrukt in nauwe vereniging met en edelmoedig volgen van de geestelijke houdingen van de allerheiligste Maagd, het meest voortreffelijke instrument om de liefdesgemeenschap van het gezin te bevorderen en de huwelijks- en gezinsspiritualiteit te ontwikkelen. Want zij, de moeder van Christus en van de Kerk, is op bijzondere wijze ook de moeder van de christelijke gezinnen, van de huiskerken.