Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Als lerares verkondigt zij onvermoeibaar de zedelijke norm die het verantwoord overdragen van het leven moet leiden. Van deze norm is de Kerk beslist niet de maker of de rechter. In gehoorzaamheid aan de waarheid die Christus is, wiens beeld weerkaatst wordt in de natuur en in de waardigheid van de menselijke persoon, legt de Kerk de zedelijke norm uit en houdt zij hem voor aan alle mensen van goede wil, zonder zijn eisen van radicaliteit en volmaaktheid te verbergen.

Als moeder staat de Kerk dicht bij de vele echtparen die zich in moeilijkheden bevinden op dit belangrijke punt van het morele leven; zij is goed bekend met hun situatie, die vaak zeer hard is en soms werkelijk gekweld wordt door allerlei soorten moeilijkheden, niet alleen individuele maar ook maatschappelijke; de Kerk weet dat veel gehuwden moeilijkheden ontmoeten, niet alleen voor de concrete verwerkelijking maar ook voor het begrijpen zelf van de waarden die in de zedelijke norm liggen.

Maar het is een en dezelfde Kerk die tegelijk lerares en moeder is. Daarom houdt de Kerk nooit op uit te nodigen en aan te sporen, opdat de eventuele huwelijksmoeilijkheden opgelost worden, zonder dat ooit de waarheid wordt vervalst of aangetast; zij is namelijk overtuigd dat er geen echte tegenstrijdigheid kan bestaan tussen de goddelijke wet van de overdracht van het leven en die van de bevordering van de waarachtige echtelijke liefde. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 51 Daarom moet de concrete pedagogie van de Kerk altijd samengaan met haar leer en nooit daarvan gescheiden worden. Ik herhaal derhalve met dezelfde overtuiging als mijn voorganger: "De heilzame leer van Christus intact laten is een uitmuntende vorm van liefde voor de mensen". H. Paus Paulus VI, Encycliek, Het menselijk leven en geboorteregelingen, Humanae Vitae (25 juli 1968), 29

Van de andere kant toont de echt kerkelijke pedagogie haar realisme en wijsheid alleen door een standvastige en moedige inspanning te ontplooien bij het scheppen en in stand houden van al die menselijke, - psychologische, morele en geestelijke - voorwaarden die onmisbaar zijn om de zedelijke waarden en normen te begrijpen en er ook naar te leven.

Zonder enige twijfel moet men onder deze condities de standvastigheid en het geduld tellen, de nederigheid ook en de sterkte van geest, het kinderlijk vertrouwen op God en op zijn genade, het veelvuldig gebruik van het gebed en van de sacramenten van de Eucharistie en de verzoening. H. Paus Paulus VI, Encycliek, Het menselijk leven en geboorteregelingen, Humanae Vitae (25 juli 1968), 25 Zo gesterkt, zullen de christelijke echtgenoten het bewustzijn levendig kunnen houden van de bijzondere invloed die de genade van het sacrament van het huwelijk uitoefent op heel de werkelijkheid van het huwelijksleven en dus ook op hun seksualiteit: de gave van de Geest, door de echtgenoten ontvangen en beantwoord, helpt hen om de menselijke seksualiteit te beleven volgens het plan van God en als teken van de eenmakende en vruchtbare liefde van Christus voor zijn Kerk.

Onder de vereiste voorwaarden valt ook de kennis van de lichamelijke werkelijkheid en van haar vruchtbaarheidscyclus. Op dit gebied moet alles gedaan worden, opdat een dergelijke kennis toegankelijk is voor alle echtgenoten en eerder nog voor de jongeren, door middel van een duidelijke, tijdige en serieuze voorlichting en opvoeding, door echtparen, artsen en deskundigen. De kennis moet dan uitmonden in opvoeding tot zelfbeheersing; vandaar de absolute noodzaak van de deugd van kuisheid en van de blijvende opvoeding daartoe. Volgens de christelijke visie betekent de kuisheid geenszins afwijzing van of minachting voor de menselijke seksualiteit: zij betekent veeleer geestelijke energie, die de liefde weet te verdedigen tegen de gevaren van egoïsme en van agressiviteit en haar weet te doen groeien naar haar volledige verwerkelijking.

Met diepe intuïtie van wijsheid en liefde heeft Paulus VI niets anders gedaan dan de ervaring van veel echtparen vertolken, toen hij geschreven heeft in zijn encycliek:

"De beheersing van de geslachtsdrift door verstand en vrije wil vraagt ongetwijfeld om zelftucht opdat de gevoelsuitingen in het huwelijksleven goed geordend zijn, wat vooral nodig is voor de inachtneming van de periodieke onthouding. Maar deze zelftucht, die eigen is aan de echtelijke kuisheid, verre van de echtelijke liefde te schaden, verleent haar integendeel een hogere menselijke waarde. Zij vereist een voortdurende inspanning, maar dank zij haar weldadige invloed ontwikkelen de echtgenoten volledig hun persoonlijkheid en verrijken zij zich met geestelijke waarden; zij schenkt aan het gezinsleven vruchten van rust en vrede en vergemakkelijkt de oplossing van andere problemen; zij begunstigt de attentie voor de andere partner, helpt de echtparen het egoïsme, de vijand van de ware liefde, uit te bannen en verdiept hun verantwoordelijkheidszin bij de vervulling van hun plichten. De ouders verwerven door haar het vermogen van een diepere en meer werkdadige invloed bij de opvoeding van de kinderen". H. Paus Paulus VI, Encycliek, Het menselijk leven en geboorteregelingen, Humanae Vitae (25 juli 1968), 21