Een dergelijke situatie, zo vol gevaren voor de toekomst, vervult ons met diepe droefheid. Toch hebben wij goede hoop, dat een sterkere behoefte aan samenwerking en een diepere zin voor solidariteit eens de overhand zullen krijgen op het onderling wantrouwen tussen de volken en het egoïsme. Ook hopen wij, dat de minder ontwikkelde volken profijt zullen weten te trekken uit de nabijheid van andere volken, die in dezelfde omstandigheden verkeren, om samen voor heel de uitgestrektheid van hun gebied een gecoördineerd ontwikkelingsplan te ontwerpen, door nl. gezamenlijk programma's op te stellen, de investeringen te bundelen, de productiemogelijkheden te verdelen en handelsbetrekkingen aan te knopen. Wij hopen ook, dat de multilaterale en internationale organisaties door een noodzakelijke reorganisatie wegen zullen weten te vinden om de volken, die nog in ontwikkeling zijn, te helpen bij hun streven om uit de impasse te geraken, waarin zij schijnen opgesloten, en om zelf overeenkomstig hun eigen aanleg de middelen te ontdekken voor hun menselijke en sociale vooruitgang.

Daar moet het heen! De steeds krachtiger werkende solidariteit op wereldniveau moet alle volken de gelegenheid geven, zelf de bouwers te worden van hun toekomst. Het verleden heeft maar al te vaak in het teken gestaan van machtsverhoudingen tussen de volken. Moge eindelijk de dag aanbreken, waarop de betrekkingen tussen de volken het stempel zullen dragen van wederzijds respect en van vriendschap, van saamhorigheid bij de samenwerking en van een gemeenschappelijk arbeiden aan elkaars vooruitgang, waarbij ieder zijn verantwoordelijkheid draagt. De jonge en zwakkere volkeren eisen, dat zij een actief aandeel krijgen aan de opbouw van een betere wereld, waarin ieders recht en roeping meer worden geëerbiedigd. Deze eis is gewettigd; en daarom moet iedereen er naar luisteren en er op antwoorden.