Er zijn nog andere beletselen voor de opbouw van een meer rechtvaardige wereld, die vollediger steunt op een universele solidariteit: wij bedoelen het overdreven nationalisme en het racisme. Het ligt voor de hand, dat volken, die pas kort hun politieke onafhankelijkheid hebben verkregen, angstvallig waken over hun nog kwetsbare nationale eenheid en deze met alle kracht verdedigen. Het is eveneens te begrijpen, dat volken met een oude cultuur trots zijn op het erfgoed, dat zij van hun voorvaderen hebben ontvangen. Maar deze gevoelens, hoe rechtmatig ook, moeten veredeld worden door de liefde, die heel de mensheid omvat. Het nationalisme daarentegen scheidt de volken van elkaar en staat hun waarachtig welzijn in de weg. Het wordt dan vooral noodlottig, wanneer een zwakke economie juist een bundeling vereist van krachten, kennis en financiële middelen met het oog op de uitvoering van de economische ontwikkelingsplannen en op de intensivering van de handelsrelaties en de culturele betrekkingen.

Het racisme is niet uitsluitend eigen aan de jonge volken, waar het soms schuil gaat achter de rivaliteit tussen de stammen of politieke partijen, waar het ernstig tekort doet aan de rechtvaardigheid en een groot gevaar vormt voor de vrede onder de burgers. Gedurende het koloniale tijdperk heeft het racisme dikwijls kolonisten en inheemsen tegen elkaar opgezet; het vormde zo een beletsel voor een vruchtbaar onderling begrip en kweekte bittere wrok als gevolg van werkelijk onrecht. Ook nu is het racisme nog altijd een beletsel voor de samenwerking tussen de minder welvarende volken en een kiem van verdeeldheid en haat binnen de staten zelf, wanneer nl., met voorbijgaan van de onvervreemdbare rechten van de mens, aan individuen en gezinnen op grond van hun ras of kleur de fundamentele burgerrechten onrechtvaardig worden ontzegd.