Bij het ontwikkelingswerk ondervindt de mens, voor wie het gezin het eerste en fundamentele levensmilieu is, dikwijls de steun van beroepsorganisaties. Waar deze hun bestaansreden vinden in het bevorderen van de belangen van hun leden, dragen ze een grote verantwoordelijkheid wat betreft de opvoedende taak, die ze kunnen en moeten vervullen. Door middel van de voorlichting en vorming die ze geven, kunnen deze instellingen veel doen om de mensen zin bij te brengen voor het algemeen welzijn en voor de verplichtingen, die hieruit voor iedereen voortvloeien.

Iedere sociale actie is gebonden aan een bepaalde leer. De Christen kan niet de leer aanvaarden, die steunt op de filosofie van het materialisme en atheïsme, omdat deze niet de godsdienstige oriëntatie van het leven op zijn eeuwige en hoogste doel eerbiedigt en evenmin de vrijheid en de menselijke waardigheid. Zijn echter deze hoogste waarden veilig gesteld, dan is een pluriformiteit van beroepsorganisaties en vakverenigingen toelaatbaar en in zeker opzicht nuttig, als ze de vrijheid beschermt en prikkelt tot gezonde concurrentie. Graag brengen wij daarom hulde aan al degenen, die zich in deze organisaties belangeloos wijden aan de dienst van hun broeders.

Naast deze beroepsorganisaties zijn ook nog de culturele instellingen werkzaam, en hun taak is niet minder belangrijk voor het welslagen van de ontwikkeling. Ziehier de ernstige woorden van het Concilie: "Want de toekomst van de wereld zou in gevaar komen, als er geen wijze mensen zouden opstaan"; en het voegt er aan toe: "bovendien moet gezegd worden, dat vele volken, die economisch armer zijn, maar rijker aan wijsheid, aan de andere volken op dit punt grote steun kunnen bieden". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 15 Elk land, rijk of arm, bezit een cultuur, die het ontvangen heeft van het voorgeslacht: instellingen voor een goed functioneren van dit leven, en hogere uitingen van de geest op het gebied van kunstwetenschap en godsdienst. Wanneer deze laatste echte menselijke waarden bevatten, dan zou het een grote fout zijn, ze op te offeren aan de eerste. Een volk, dat dit zou toelaten, zou het beste doel van zichzelf prijsgeven; het zou om te kunnen bestaan, zijn bestaansredenen opgeven. De vermaning van Christus geldt ook voor de volken: "Wat voor nut heeft het voor een mens heel de wereld te winnen, als dit ten koste gaat van eigen leven?" (Mt. 16, 26)

De arme volken kunnen zich niet genoeg in acht nemen voor de verleiding, die uitgaat van de rijke volken, die niet alleen hun succes op het gebied van cultuur en techniek ten toon spreiden, maar ook het voorbeeld te zien geven van een activiteit, die bovenal het verkrijgen van stoffelijke welvaart beoogt. Niet alsof deze laatste uit zichzelf de ontplooiing van de geest zou belemmeren, integendeel, door de stoffelijke welvaart "kan de mens, minder slaaf van de dingen, zich vrijer verheffen tot de aanbidding en beschouwing van de Schepper". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 57 Toch "kan de moderne beschaving, weliswaar niet uit zichzelf, maar omdat ze te veel opgaat in het aardse, dikwijls oorzaak zijn, dat men God moeilijker vindt". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 19 De ontwikkelingsvolken moeten dus een keuze weten te doen uit wat hun wordt aangeboden. zij moeten de valse goederen, die een verlaging van het menselijk ideaal inhouden, kritisch beoordelen en afwijzen, maar zich openstellen voor de gezonde en weldoende waarden, om deze samen met hun eigen nationale waarden tot ontwikkeling te brengen volgens hun karakteristieke aanleg.