Dit streven naar oorspronkelijkheid is ook hier en daar - de mens volgt nu eenmaal gaarne anderen na - onder katholieke wijsgeren doorgedrongen. Met terzijdestelling van het oude wijsheidserfgoed gaven zij er de voorkeur aan nieuwe systemen op te bouwen, liever dan het oude met nieuwe gedachten te verrijken en te voltooien. Dat was zeker niet verstandig en strekte ook de wetenschap niet ten voordeel. Want al deze verschillende leersystemen, elk steunend op het gezag en oordeel van een afzonderlijken geleerde, missen daardoor een vasten grondslag. En daarom komt op deze wijze geen hechte en bestendige, geen degelijke wetenschappelijke wijsbegeerte tot stand, zoals de oude was, doch slechts weifelende en weinig grondige speculatie. En als het dan gebeurt, dat zulke speculatie eens nauwelijks bestand blijkt tegen vijandelijke bestrijding, dan erkenne zij, dat de oorzaak en schuld daarvan in haar zelve gelegen is.

Dit houdt vanzelfsprekend geen afkeuring in van schrandere geleerden, die hun arbeid en kennis en de schatten van de nieuwe ontdekkingen in dienst stellen van de ontwikkeling van de wijsbegeerte; want wij begrijpen volkomen, dat dit een verrijking van de wetenschap met zich brengt. Maar er dient goed voor gezorgd te worden, dat die arbeid en kennis niet hun gehele of voornaamste wetenschappelijke arbeid uitmake.