Wij willen hier de drie voornaamste richtingen van feministische Bijbelhermeneutiek noemen: de radicale richting, de nieuw-orthodoxe richting en de kritische richting.
De radicale richting wijst het gezag van de Bijbel geheel en al af, en zegt dat de Bijbel een product is van mannen met de bedoeling om de overheersing van de man over de vrouw veilig te stellen (androcentrisme).
Voor de nieuw-orthodoxe richting is de Bijbel profetisch en kan hij van dienst zijn voor zover hij het opneemt voor de zwakken en dus ook voor de vrouw. Dit wordt beschouwd als een ‘canon in de canon’, om zo alles naar voren te halen wat in de Bijbel pleit voor de bevrijding van de vrouwen haar rechten.
De kritische richting gebruikt een subtiele methodologie en probeert de positie en rol van de christelijke vrouw te herontdekken in de Jezusbeweging en in de paulinische gemeenten. Er zou in die tijd een zekere gelijkstelling tussen man en vrouw hebben bestaan. Maar die gelijkheid zou in de geschriften van het Nieuwe Testament, en in sterker mate nog daarna, min of meer zijn verheimelijkt, terwijl patriarchaat en androcentrisme steeds meer de overhand kregen.
H. Paus Johannes Paulus II - Toespraak Bij gelegenheid van het eerste eeuwfeest van de Encycliek Providentissimus Deus en de 50e verjaardag van de Encycliek Divino Afflante Spiritu (23 april 1993) (1)