
15 april 1993
Om de Bijbelse boodschap te verstaan en door te geven, biedt de narratieve exegese een methode die aansluit bij de verhaalvorm en het persoonlijk getuigenis, die wezenlijke aspecten zijn van het verkeer tussen mensen, en ook kenmerkend zijn voor de heilige Schrift. Het Oude Testament geeft ons immers een heilsgeschiedenis; het verhaal hiervan heeft daadwerkelijk invloed en wordt de substantie van geloofsbelijdenis, liturgie en catechese Vgl. Ps. 78, 3-4 Vgl. Ex. 12, 24-27 Vgl. Dt. 6, 20-25 Vgl. Dt. 26, 5-11 . Het christelijk kerygma bestaat in wezen uit de verhalenreeks van leven, dood en verrijzenis van Jezus Christus, gebeurtenissen waarover de evangeliën ons gedetailleerd vertellen. Ook de catechese wordt in verhalende vorm gegeven Vgl. 1 Kor. 11, 23-25 .
Met betrekking tot de narratieve benadering is het goed om methodes van analyse te onderscheiden van theologische beschouwing.
Men kent tegenwoordig talrijke analysemethode. Sommige gaan uit van de bestudering van oude narratieve modellen. Andere baseren zich op een of andere vorm van moderne ‘narratologie’. In dat geval zijn er vaak overeenkomsten met de semiotiek. De narratieve analyse heeft bijzondere aandacht voor de elementen in de tekst die betrekking hebben op de intrige van het verhaal, de karakters, het standpunt dat de verteller inneemt. Zij bestudeert hoe het verhaal zó wordt verteld dat de lezer opgenomen wordt in ‘de wereld van het verhaal’ en in het waardesysteem daarvan.