
15 april 1993
Geen enkele wetenschappelijke methode voor de bestudering van de Bijbel is in staat de rijkdom van de Bijbelteksten geheel tot haar recht te doen komen. Hoe groot ook de waarde is van de historisch-kritische methode, toch kan zij er geen aanspraak op maken geheel toereikend te zijn. Noodgedwongen moet zij talrijke aspecten van de geschriften die zij bestudeert, terzijde laten. Het zal dus ook niet verrassen dat men tegenwoordig andere methodes en benaderingswijzen voorstelt om dieper in te gaan op bepaalde aspecten die de aandacht verdienen.
In deze paragraaf B zullen wij enige methodes van literaire analyse uiteenzetten die men de laatste tijd heeft ontwikkeld. In de volgende paragrafen (C, D, E) zullen wij in het kort verschillende benaderingswijzen onderzoeken, waarvan sommige te maken hebben met de bestudering van de traditie, andere met de ‘menswetenschappen’, weer andere met bepaalde moderne situaties. Tot slot (F) zullen wij de fundamentalistische wijze van Bijbellezing bespreken die elke methodische interpretatiepoging afwijst.
Profiterend van de vooruitgang die in onze tijd de vrucht is van taalkundige en letterkundige studies, gebruikt de Bijbelexegese in toenemende mate de nieuwe methodes van literaire analyse, met name de retorische analyse, de narratieve analyse en de semiotische analyse.