De waarheid is niet méér onveranderlijk dan de mens zelf aangezien de waarheid met, in en door de mens is geëvolueerd.

Christus heeft niet een welbepaald geheel van leerstellingen, toepasbaar voor alle mensen van alle tijden, geleerd maar veeleer een religieuze beweging begonnen, aangepast of dienende aangepast te worden aan verschillende tijden en plaatsen.

De Christelijke leer was oorspronkelijk Joods maar door middel van opeenvolgende evoluties is zij eerst paulinisch, dan Johanneïsch en uiteindelijk Helleens en universeel geworden.

Zonder paradox kan gezegd worden dat er geen enkel hoofdstuk van de Schriften is, vanaf het eerste hoofdstuk van Genesis tot het laatste van de Openbaring van Johannes, dat een leer bevat die absoluut identiek is aan datgene wat de Kerk hierover leert en daarom heeft geen enkel hoofdstuk van de Schriften dezelfde betekenis voor de criticus als voor de theoloog.

De hoofdartikelen van de Apostolische Geloofsbelijdenis hadden niet dezelfde betekenis voor de Christenen van de eerste tijden dan voor de christenen van onze tijd.

De Kerk toont dat Zij niet in staat is om effectief een evangelische ethiek te bewaren want Zij hangt hardnekkig onveranderlijke leerstellingen aan die niet kunnen verzoend worden met de huidige vooruitgang.

De vooruitgang van de wetenschappen vereist dat de begrippen van de Christelijke leer over God, de schepping, de openbaring, de Persoon van het Mensgeworden Woord en de verlossing dienen hervormd te worden.

Het huidige katholicisme kan niet met de ware wetenschap verzoend worden tenzij het omgevormd wordt tot een niet-dogmatisch Christendom, d.w.z. tot een vrij en liberaal protestantisme.