Het was vreemd aan de geest van Christus een Kerk te stichten als een gemeenschap die op aarde voor een lange reeks van eeuwen zou voorbestaan. Integendeel, in de geest van Christus was het rijk des hemels, samen met het einde van de wereld, nakend.

De organische constitutie van de Kerk is niet onveranderlijk maar de Christelijke gemeenschap is, net als de menselijke gemeenschap, onderworpen aan voortdurende evolutie.

De dogma’s, de Sacramenten en de hiërarchie, zowel naar begrip als naar werkelijkheid, zijn enkel interpretaties en evoluties van het Christelijke zelfverstaan welke de kleine kiem in het Evangelie doen groeien en vervolmaken door middel van uitwendige toevoegingen.

Simon Petrus heeft nooit maar vermoed dat het primaatschap in de Kerk hem door Christus toevertrouwd is geworden.

De Romeinse Kerk is niet door een verordening van de goddelijke voorzienigheid maar enkel door politieke omstandigheden het hoofd van alle kerken geworden.

De Kerk heeft getoond dat zij vijandig staat ten aanzien van de vooruitgang van de natuurlijke en theologische wetenschappen.