De opinies over de oorsprong van de Sacramenten waardoor de Vaders in het Concilie van Trente doordrongen waren en die ongetwijfeld invloed hebben gehad op hun dogmatische canons staan ver af van de opinies waaraan nu de historici die het Christendom onderzoeken belang hechten.

De Sacramenten hadden hun oorsprong in het feit dat de apostelen en hun opvolgers, overgehaald en bewogen door omstandigheden en gebeurtenissen, een bepaalde idee en intentie van Christus hebben geïnterpreteerd.

De Sacramenten hebben enkel tot doel in de geest van de mens de altijd weldadige aanwezigheid van Christus opnieuw op te roepen.

De Christelijke gemeenschap heeft de noodzakelijkheid van het Doopsel opgelegd, heeft dit aangenomen als een noodzakelijke ritus en toegevoegd aan de verplichtingen van de Christelijke belijdenis.

Het gebruik om het Doopsel toe te dienen aan kinderen was een disciplinaire evolutie en is één van de oorzaken dat het Sacrament verdeeld werd in twee, nl. het Doopsel en de Biecht.

Niets bewijst dat de ritus van het Sacrament van het Vormsel in gebruik was ten tijde van de apostelen. Het formele onderscheid tussen de twee Sacramenten, nl. het Doopsel en het Vormsel heeft helemaal geen betrekking tot de geschiedenis van het primitieve Christendom.

Niet alles wat Paulus vertelt over de instelling van de Eucharistie (1 Kor. 11, 23-25) dient als historisch opgevat te worden.

In de primitieve Kerk bestond er niet het concept van de Christen-zondaar, verzoend door middel van de Kerk, maar de Kerk heeft zich langzamerhand gewoon gemaakt aan dit concept. Bovendien, zelfs nadat de Biecht erkend was als een instituut van de Kerk, werd het niet een Sacrament genoemd aangezien het gehouden werd voor een schandelijk Sacrament.

De woorden van de Heer: “Ontvang de Heilige Geest; wiens zonden gij zult vergeven, die zijn ze vergeven en wiens zonden gij niet zult vergeven, die blijven ze weerhouden” (Joh. 20, 22-23), verwijzen helemaal niet naar het Sacrament van de Biecht, niettegenstaande wat behaagde aan de Vaders van Trente te beweren.

In zijn brief (Jak. 5, 14, ev.) had Jakobus niet de intentie om een Sacrament van Christus af te kondigen maar om een vroom gebruik aan te raden en indien hij in dit gebruik enigerlei middel van heil onderscheidde, dan deed hij dit niet met de gestrengheid waarmee de theologen dit deden die het begrip en het aantal Sacramenten hebben vastgelegd.

Toen de Christelijke Maaltijd geleidelijk het karakter van een liturgische handeling aannam, hebben diegenen die gewoonlijk voorgegaan zijn bij de Maaltijd het priesterlijk merkteken verworven.

De ouderen die de taak uitoefenden om de groepen van Christenen te overzien, werden door de apostelen aangesteld tot priester of bisschop om te voorzien in de noodzakelijk ordening van de groeiende gemeenten en niet in eigenlijke zin voor de voortzetting van de apostolische zending en macht.

Het Huwelijk kon zich slechts zeer laat in de Kerk als Sacrament van de nieuwe wet ontwikkelen; immers, opdat het Huwelijk als Sacrament aanzien werd, was het nodig dat de volledige theologische uitleg over de genade en de Sacramenten eraan voorging.