De Openbaring kan niets anders zijn dan het bewustzijn dat de mens verwerft van zijn relatie tot God.

De Openbaring, het voorwerp van het katholieke geloof, is niet voltooid met de apostelen.

De dogma’s die de Kerk voorhoudt als geopenbaard zijn geen waarheden die uit de hemel zijn gevallen maar een interpretatie van religieuze feiten die de menselijke geest door moeizame arbeid voor zichzelf heeft verworven.

Er mag bestaan en er bestaat in feite oppositie tussen de feiten die in de Heilige Schrift verteld worden en de dogma’s van de Kerk die op deze feiten berusten; dus kan de criticus feiten als zijnde vals verwerpen die de Kerk als meest zeker gelooft.

De exegeet die premissen ontwerpt waaruit volgt dat dogma’s historisch vals of twijfelachtig zijn dient niet veroordeeld te worden zolang hij de dogma’s zelf niet rechtstreeks ontkend.

De geloofsinstemming berust uiteindelijk op een hoop waarschijnlijkheden.

De dogma’s van het geloof dienen enkel gehouden te worden naar hun praktische betekenis, d.w.z. als voorgeschreven normen voor het handelen maar niet als norm voor het geloven.