Zij zijn geleid door overdreven eenvoud of onwetendheid die waarlijk geloven dat God de auteur is van de Heilige Schriften.

De inspiratie van de boeken van het Oude Testament bestaat hierin dat de Israëlitische schrijvers religieuze leringen overleverden onder een bepaald aspect dat nauwelijks of niet bekend was bij de heidenen.

De goddelijke inspiratie omvat niet de gehele Heilige Schrift zodat het alle en elk gedeelte ervan vrijwaart van dwaling.

De exegeet, indien hij zich nuttig wil toeleggen op de studie van de Bijbel, moet eerst elke voorgevormde opinie over de bovennatuurlijke oorsprong van de Heilige Schriften naast zich neerleggen en deze niet op een andere wijze interpreteren dan louter menselijke documenten.

De evangelisten zelf en de Christenen van de tweede en derde generatie hebben de evangelische parabels op kunstmatige wijze samengesteld en zo verklaarden zij de geringe vruchten van de prediking van Christus bij de Joden.

In vele verhalen hebben de evangelisten weergegeven niet zozeer wat waar is maar wat zij meenden dat, ook indien het vals is, van groter voordeel was voor de lezers.

De Evangelies waren tot aan de vastlegging en bepaling van de canon onderworpen aan voortdurende toevoegingen en correcties; en dus bleef er in deze Evangelies enkel een vaag en onzeker spoor over van de leer van Christus.

De vertellingen van Johannes zijn niet historisch in eigenlijke zin maar een mystieke beschouwing van het Evangelie; de toespraken in dit Evangelie zijn theologische meditaties, ontdaan van historische waarheid omtrent het mysterie van de verlossing.

Het Vierde Evangelie heeft mirakels overdreven, niet enkel opdat het uitzonderlijke duidelijker zou blijken maar ook opdat het meer geschikt zou worden om het werk en de heerlijkheid van het Mensgeworden Woord te tonen.

Johannes beweert voor zichzelf de status van getuige omtrent Christus. In werkelijkheid is hij enkel een buitengewone getuige van het Christelijk leven of van het leven van Christus in de Kerk aan het einde van de eerste eeuw.

Heterodoxe exegeten hebben de ware betekenis van de Schriften meer getrouw uitgedrukt dan de katholieke exegeten.