De kerkelijke wet, die voorschrijft boeken met betrekking tot de Goddelijke Schriften aan voorafgaandelijke censuur te onderwerpen, geldt niet voor onderzoekers van de kritiek of de wetenschappelijke exegese van het Oude en Nieuwe Testament.

De interpretatie door de Kerk van de Heilige Boeken dient gewis niet verworpen te worden maar is toch onderworpen aan een meer accuraat oordeel en correctie van de exegeten.

Uit de kerkelijke oordelen en censuren tegen de vrije en meer ontwikkelde exegese kan men afleiden dat het geloof dat de Kerk voorhoudt in tegenspraak is met de geschiedenis en dat de katholieke leer niet kan verzoend worden met de ware oorsprongen van de christelijke religie.

Het Leergezag van de Kerk kan gewis niet door dogmatische definities de ware betekenis van de Heilige Schriften bepalen.

Aangezien de geloofsschat slechts geopenbaarde waarheden bevat, komt het onder geen enkel beding aan de Kerk toe een oordeel te vellen over beweringen in de menswetenschappen.

In het definiëren van de waarheden werken de luisterende (Ecclesia discens) en de onderwijzende Kerk (Ecclesia docens) zodanig samen dat het aan de onderwijzende Kerk enkel toekomt de algemene opinies van de luisterende Kerk te ratificeren.

Bij de veroordeling van dwalingen kan de Kerk van de gelovigen geen enkele innerlijke instemming eisen waarmee de oordelen die zij uitvaardigt aangehangen dienen te worden.

Als zijnde vrij van alle schuld dienen beschouwd te worden zij die zich niks gelegen laten aan de veroordelingen van de Heilige Congregatie van de Index of andere Heilige Romeinse Congregaties.